ΚΑΙ ΤΩΡΑ Η ΠΑΙΔΕΙΑ ΕΝ ΟΨΕΙ ΑΠΕΡΓΙΩΝ

ΚΑΙ ΤΩΡΑ Η ΠΑΙΔΕΙΑ ΕΝ ΟΨΕΙ ΑΠΕΡΓΙΩΝ

Η ΣΤΑΘΜΗ ΤΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΑΝΤΙΚΑΤΟΠΤΡΙΖΕΙ ΤΗ ΣΤΑΘΜΗ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ

ΚΑΙ ΤΑΝΑΠΑΛΙΝ

Απεργίες εκπαιδευτικών μόνο μετά από καθολική μυστική ψηφοφορία,

Αν δεν καταργηθούν τελείως, όπως ισχύει στους ένστολους

            Γράφει ο                                                         Κηφισιά, 8 Σεπτεμβρίου 2013

            Νίκος Αναγνωστάτος

  

Είναι σε όλους μας γνωστό ότι η Παιδεία είναι ο στυλοβάτης της κοινωνίας, διότι διαμορφώνει την εξέλιξη και διατήρηση του μορφωτικού και πολιτιστικού επιπέδου των πολιτών. Επομένως αν κάποιος θέλει να διαλύσει την κοινωνία, διαλύει την παιδεία και είναι θέμα χρόνου η κατάρρευση της κοινωνίας.

Με όση επιείκεια και αν επιστρατεύσουμε, δεν μπορούμε να μην διακρίνουμε σημάδια παρακμής στην κοινωνία μας. Όταν άνθρωποι που μας κυβέρνησαν, αντί να συμμαζέψουν ό,τι χρειαζόταν, μας διέσυραν διεθνώς ως διεφθαρμένους και μας οδήγησαν σε συνθήκες εξαθλίωσης, όταν σε τέτοιες κρίσιμες, αν όχι τραγικές, στιγμές για τη χώρα και το λαό μας, αντί να ομονοήσουμε όλοι σε μια κοινή προσπάθεια, προέχει το στενό κομματικό και προσωπικό συμφέρον, όταν οι «λειτουργοί» της παιδείας δεν διστάζουν, για προσωπικούς λόγους, να κλείσουν τα σχολεία και να χρησιμοποιήσουν τους μαθητές τους για να πετύχουν στενά ή προσωπικά αιτήματα, τότε κάτι δεν πάει καλά με την κοινωνία μας. Μια προφανής εξήγηση είναι ότι διάγουμε το δεύτερο στάδιο μιας προγενέστερης «επιτυχούς» προσπάθειας διάλυσης της παιδείας και απλά γευόμαστε της συνέπειές της.

Στα χρόνια ημών των παλαιοτέρων, μαθαίναμε γράμματα σε συνδυασμό με διαπαιδαγώγηση, Είχαμε σοβαρούς και υπεύθυνους δασκάλους, οι οποίοι αισθανόταν και συμπεριφερόταν πράγματι ως λειτουργοί της παιδείας, και δη σε αντίξοες συνθήκες με φτωχά μέσα και πενιχρές αμοιβές.

Η δεκαετία του ογδόντα άρχισε με κακούς οιωνούς για την παιδεία. Λυπάμαι που το γράφω έτσι ωμά, αλλά όποιος έζησε εκείνη την εποχή, δεν μπορεί παρά καλόπιστα να το παραδεχθεί. Η πρώτη ενέργεια των τότε κυβερνώντων ήταν να καταργήσουν τον φύλακα άγγελο της εύρυθμης και αποτελεσματικής παιδείας τον Επιθεωρητή. Τον άνθρωπο που όλοι σεβόταν αλλά και φοβόταν μήπως «συλληφθούν» απροετοίμαστοι ή ανεπαρκείς και έτσι όλοι κατέβαλαν προσπάθειες σωστής διδαχής.

Ένας άλλος άνθρωπος που φρόντιζε για τη σωστή λειτουργία του σχολείου, ήταν ο Γυμνασιάρχης, ο οποίος επιλεγόταν με αυστηρά κριτήρια, είχε αυξημένες διοικητικές και παιδαγωγικές αρμοδιότητες και ήταν μόνιμος, έτσι ώστε να επιβεβαιώνονται οι προσπάθειές του και να απολαμβάνει ο ίδιος τα αποτελέσματα. Καταργήθηκε η μονιμότητα με θητεία κομματικών φίλων και μεταφέρθηκαν οι αρμοδιότητες στο σύλλογο των καθηγητών, για δήθεν δημοκρατικούς λόγους, όπου στο μεταξύ κυριάρχησαν οι ιδεοληψίες και άρχισε ο κατήφορος. Καταργήθηκε η αξιολόγηση των εκπαιδευτικών, το τελευταίο κίνητρο μιας στοιχειώδους ορθής διδαχής. Στο σκεπτικό κατακρήμνισης της παιδείας εντάχθηκε και η κατάργηση του πηλήκιου στα αγόρια και η ποδιά στα κορίτσια, με «δημοκρατικό» μανδύα. Έτσι τα μεν αγόρια αφέθηκαν ανεξέλεγκτα να συμπεριφέρονται κατά βούληση, τα δε κορίτσια μεταβλήθηκαν σε μοντελάκια, με ανταγωνισμό ένδυσης και εμφάνισης, με αποτέλεσμα, εκτός των οικογενειακών δαπανών ακόμη και για τις φτωχικές οικογένειες, έλλειψε η προτεραιότητα μελέτης και προετοιμασίας για το σχολείο. Περιττεύει να αναφέρουμε περισσότερα αίτια, αν όχι στοχευμένα αποτελέσματα, διάλυσης της παιδείας και φθάνει να παρατηρήσουμε την κατάντια των σχολείων και την στάθμη μόρφωσης και διαπαιδαγώγησης της νεολαίας μας για να διαπιστωθεί του λόγου το αληθές.

Η μεγάλη πλειοψηφία των εκπαιδευτικών σήμερα είναι ευσυνείδητοι και προσπαθούν να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους. Ας μη μας διαφεύγει όμως το κλίμα μέσα στο οποίο καλούνται να λειτουργήσουν, ένα κλίμα της ήσσονος προσπάθειας και των κομματικών διαστρεβλωτικών φακών, σε συνδυασμό με την έμφυτη και ανθρώπινη ροπή για ελάσσονα προσπάθεια, όπου και όταν οι συνθήκες το επιτρέπουν, τέτοιες που σήμερα βρίθουν. Για πολλούς κατέληξε η σχολική τους υποχρέωση να θεωρείται αγκαρία. Θεωρούν τους μαθητές τους ως ισότιμους «συναγωνιστές» αφού, αν δεν προτρέπουν, δεν αντιδρούν στις καταλήψεις των σχολείων, την πλέον κραυγαλέα αυτή αντι-εκπαιδευτική και αντιπαιδαγωγική ενέργεια, και ορισμένοι  να ισχυρίζονται, άκουσον άκουσον, ότι «δεν ασχολούμαστε με τα αιτήματα των μαθητών, όπως αυτοί δεν ασχολούνται με τα δικά μας». Εκεί καταντήσαμε! Ακόμη ο καθηγητής να δίνει φωτιά στο μαθητή του να ανάψει το τσιγάρο του, για να μην αναφέρουμε τη μειωμένη απόδοσή του στο σχολείο για να αποδώσει το βράδυ στο φροντιστήριο, την μοναδική στον κόσμο αυτή εφεύρεση στη χώρα μας, που μαρτυρεί πανηγυρικά τη στάθμη των σχολείων μας. Τραγικό όσο και απογοητευτικό!

Ως επιστέγασμα των πιο πάνω, μας ήρθε και η απεργία των εκπαιδευτικών και δη προαναγγελθείσα. Ένας ευσυνείδητος λειτουργός της Παιδείας, δεν θα διανοείτο ποτέ να διεκδικήσει τα όποια αιτήματά του, με αντικείμενο τους μαθητές του, οι οποίοι προσδοκούν από τους δασκάλους τους να αντλήσουν πρότυπα και παραδείγματα για την αυριανή τους ζωή στο σκληρό στίβο της επιβίωσης και της επιτυχίας στην κοινωνία. Έτι χειρότερο, επικαλούνται την ύψιστη σημασία της παιδείας για την κοινωνία μας, κάτι που είναι γεγονός και απολύτως αληθές, αλλά για ποια παιδεία; Την παιδεία που περιγράψαμε πιο πάνω επικαλούνται και επιθυμούν να προστατεύσουν; Την ανακύκλωση της αμάθειας και την υστέρηση της ιστορικής και πατριωτικής συνείδησης να διαιωνίσουν;  Ας μην αυταπατόμαστε και ας δούμε την πραγματικότητα κατάματα και ρεαλιστικά. Τις δύσκολες οικονομικά αυτές στιγμές που διέρχεται η χώρα μας, ασχέτως του πως και γιατί, όταν μέχρι πέρυσι  έμεναν άνεργοι χίλιοι εργαζόμενοι την ημέρα και εφέτος μένουν άνεργοι πεντακόσιοι εργαζόμενοι την ημέρα, παίζουμε με την παιδεία και τη μόρφωση της νεολαίας μας για να μην απολυθούν μερικοί εκπαιδευτικοί και δη ειδικοτήτων όχι πρώτης σημασίας και προτεραιότητας;

Η Παιδεία είναι πράγματι υψίστης εθνικής σημασίας και απολύτου προτεραιότητας και οφείλουμε όλοι να ασχοληθούμε για τον τρόπο αναβάθμισής της, με κάτι που ενδέχεται να ασχοληθούμε στο επόμενο σημείωμά μας, αλλά τούτη την ώρα ας επικρατήσει η ευθύνη και η νηφαλιότητα. Καλούμε τους εκπαιδευτικούς να συναισθανθούν τη σημασία και αξία του καθήκοντος και ας προστατεύσουν την παιδεία όποια και αν είναι και να αναγνωρίσουν την μεγάλη τους ευθύνη έναντι των μαθητών τους και της κοινωνίας και ας προσέλθουν στα σχολεία τους με διάθεση προσφοράς αλλά και διάλογο για εξεύρεση τυχόν λύσεων μέσα σε αυτή την ζοφερή πραγματικότητα. Η απεργία ας μην είναι η πρώτη και πρόχειρη αντίδραση και ας μην μας διαφεύγει το γεγονός ότι η απεργία γίνεται για πίεση εργοδοτών και εχόντων συμφέρον, ενώ εδώ οι μόνοι που θίγονται είναι η νεολαία μας, η οποία σε τίποτε δεν ευθύνεται και κανείς δεν έχει δικαίωμα να παίζει με την νεολαία μας.

Θα είναι ίσως σκόπιμο να εξεταστεί αν οι εκπαιδευτικοί αξίζουν να εξομοιώνονται με τους άλλους εργαζόμενους, ώστε να χρησιμοποιούν το κορυφαίο όπλο, την απεργία. Αν πρέπει, στην καλύτερη περίπτωση να αποφασίζεται από το σύνολο των εκπαιδευτικών με μυστική ψηφοφορία, ή ακόμη και να μην υπάρχει τέτοιο δικαίωμα, όπως οι στρατιωτικοί και οι των σωμάτων ασφαλείας.   

Νίκος Αναγνωστάτος                                                                                                                    e-mail: nanagnostatos@gmail.com