on prin 
Αντίο ανάπτυξη και… Ελλάδα;
Η Ελλάδα σταδιακά περιθωριοποιείται, γίνεται όλο και πιο παρασιτική και τελικώς εξελίσσεται σε ζωντανό παράδειγμα μιας αντι-Ευρώπης.
Μοναδικό μέλημα της ελληνικής κοινωνίας δεν είναι το πώς θα μπορέσει να βγει από το τέλμα μέσα στο οποίο ζει –και το οποίο, βεβαίως, η ίδια δημιούργησε– αλλά με ποιον τρόπο θα κάνει πιο άνετη την επιβίωσή της σε αυτό! Πρόκειται για ένα φαινόμενο εκπληκτικό, που δείχνει ότι στην νεοελληνική πραγματικότητα η ιδεολογία της οικονομικής καθυστερήσεως, της κοινωνικής υπαναπτύξεως και του κατά Παν. Γεννηματά εσωστρεφούς κοινοτικού βίου, έχει βαθύτατες ρίζες, οι οποίες στον σημερινό κόσμο εγγυώνται την παρακμή.
Πέντε χρόνια μετά την εκδήλωση της κρίσεως χρέους στην Ελλάδα, δεν υπάρχει καν ένα απολύτως αναπτυξιακό και αποτελεσματικό σχέδιο εξόδου από αυτήν. Όσες πρωτοβουλίες έχουν αναληφθεί προς την κατεύθυνση αυτή –από τον κ. Δημήτρη Δασκαλόπουλο όταν ήταν πρόεδρος του Συνδέσμου Επιχειρήσεων και Βιομηχανιών (ΣΕΒ), την Ένωση Ελληνικών Τραπεζών με τους κ.κ. Χρήστο Γκόρτσο και Μιχάλη Μασουράκη, το Ίδρυμα Οικονομικών και Βιομηχανικών Ερευνών (ΙΟΒΕ), το ΚΕΠΕ και εταιρείες συμβούλων επιχειρήσεων– έχουν όλες πεταχτεί στο καλάθι των αχρήστων. Την ίδια τύχη είχε και μία έρευνα-μελέτη της υπό τον κ. Κωνσταντίνο Λαμπρινόπουλο Ελληνικής Εταιρείας Διοικήσεως Επιχειρήσεων (ΕΕΔΕ), η οποία έπεσε σε τείχος πλήρους αδιαφορίας.
Δεν εκπλήσσει έτσι το γεγονός ότι, στην πενταετία της κρίσεως, για να μην χάσει πελάτες και για να αυξήσει τον παιδισμό της ελληνικής κοινωνίας, το εγχώριο πολιτικό σύστημα διαστρέβλωνε την πραγματικότητα και, αντί να συνδέσει την βιωσιμότητα του χρέους με την ανάπτυξη, την συνέδεσε με «κουρέματα» χρέους και άλλες διευκολύνσεις, άσχετες με τον παραγωγικό δυναμισμό της χώρας. Στο πλαίσιο δε αυτής της τακτικής, η οποία είναι αποκαλυπτική νοοτροπιών και αγκυλώσεων με ισχυρά ερείσματα, το πρόβλημα που αναδείχθηκε στην Ελλάδα δεν ήταν το πώς θα αναπτυχθεί αλλά με ποιον τρόπο θα συνεχίσει να ζει με δανεικά!
Υπό αυτές τις συνθήκες, για την μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών, όπως πολύ παραστατικά έγραφε και ο κ. Φώτης Γεωργελές, το πρόβλημα δεν είναι η κρίση και τα βαθιά διαρθρωτικά αίτιά της, αλλά το μνημόνιο! Μάς φταίει, δηλαδή, όχι το γεγονός ότι η χώρα χρεωκόπησε και δεν μπορεί πλέον να ζήσει χωρίς δανεικά, αλλά το ότι δεν δανείζεται αρκετά για να κρατιέται στην ζωή! Δεν θέλουμε έξοδο από τον δανεισμό, αλλά περισσότερα δανεικά… Ακόμα χειρότερα, δεν μάς προβληματίζουν τα 300 δισεκατ. ευρώ που μάς έδωσαν οι εταίροι μας για να μην καταρρεύσουμε, αλλά τους βρίζουμε γιατί δεν μάς δίνουν περισσότερα μέσω διαγραφής χρέους!
Το περίφημο «αντιμνημονιακό» μέτωπο επικαλείται, έτσι, συνεχώς το χρέος για να συσκοτίσει την μη βιωσιμότητα ενός παραγωγικού συστήματος που δεν μπορεί να ζει παρά μόνον με δανεικά.
Για να καταλάβει δε κανείς ποιο είναι το μέγεθος της αθλιότητος αυτού του συστήματος, παραθέτουμε τα εξής στοιχεία. Το 1981, η Ελλάδα είχε (σε δολάρια της εποχής) 580 δολάρια κατά κεφαλήν εξαγωγές, η Ιρλανδία 340 και η Πορτογαλία 216 δολάρια. Το 2011, σε αποπληθωρισμένα δολάρια, η Ελλάδα είχε 1.900 δολάρια κατά κεφαλήν εξαγωγές, η Ιρλανδία 34.000 και η Πορτογαλία 12.600 δολάρια. Οι δύο αυτές χώρες, σε διάστημα διετίας, ξέφυγαν από την θηλιά του χρέους τους, βγήκαν από τα μνημόνιά τους, αναπτύσσονται με ρυθμό 2% και δανείζονται εκ νέου χρήματα από τις διεθνείς αγορές. Ιδιαίτερα δε η Ιρλανδία, έχει από καιρό καταλάβει τον ρόλο της γνώσεως και της καινοτομίας ως συντελεστών παραγωγής πλούτου και είναι η πρώτη χώρα στην Ευρώπη σε εξαγωγή φαιάς ουσίας.
Εδώ, αντί να γίνεται λόγος για μιαν άλλη Παιδεία και για το αύριο στις κοινωνίες των γνώσεων, που ακόμα και η κομμουνιστική Κίνα έχει θέσει ως πρώτη της προτεραιότητα, κάποιοι προσπαθούν να μάς πείσουν ότι το Χαλιφάτο και οι τζιχαντιστές καλώς υπάρχουν διότι υπάρχει …η Δύση! Γελοίοι πολιτικοί, δημοσιογράφοι και δήθεν διανοούμενοι ξορκίζουν την πραγματικότητα γιατί πιστεύουν ότι ο χρόνος μπορεί να πάει προς τα πίσω. Ενώ σε παγκόσμιο επίπεδο οι οικονομικοί και κοινωνικοί μετασχηματισμοί βρίσκονται στο προσκήνιο των προβληματισμών, στην χώρα μας μία μίζερη και αντιπαραγωγική κοινωνία «ονειρεύεται», αντί να αυτοπροβληματίζεται, και προκρίνει για το μέλλον της τους ανθρώπους που την χρεωκόπησαν.
Σε μία κρίσιμη, συνεπώς, καμπή της ιστορικής της πορείας, στην διάρκεια ενός απαιτητικού και εξόχως ανταγωνιστικού 21ου αιώνα, η χώρα, χωρίς σύγχρονα εφόδια παιδείας και ζωής, αντικρίζει το μέλλον της με πανικό και μίζερη ατολμία.
Τελευταία σε δαπάνες για έρευνα και ανάπτυξη, τελευταία σε καινοτομικά προϊόντα, δεύτερη σε διαφθορά στην Ευρωπαϊκή Ένωση και με ένα εκπαιδευτικό σύστημα που παραπαίει, η Ελλάδα του κρατισμού και της γραφειοκρατίας είναι παντελώς ανίκανη να δημιουργήσει μία εδραία εθνική βάση ικανή να στηρίξει μία εθνικά φιλόδοξη προσπάθεια για ανταγωνιστική επιβίωση στον απαιτητικό και δύσκολο σύγχρονο κόσμο.
Η χώρα φυγομαχεί και ενσυνειδήτως αυτοκαταστρέφεται.
Αντίο ανάπτυξη και… Ελλάδα;
Γράφει ο
Θανάσης Παπανδρόπουλος
Θανάσης Παπανδρόπουλος
Μοναδικό μέλημα της ελληνικής κοινωνίας δεν είναι το πώς θα μπορέσει να βγει από το τέλμα μέσα στο οποίο ζει –και το οποίο, βεβαίως, η ίδια δημιούργησε– αλλά με ποιον τρόπο θα κάνει πιο άνετη την επιβίωσή της σε αυτό! Πρόκειται για ένα φαινόμενο εκπληκτικό, που δείχνει ότι στην νεοελληνική πραγματικότητα η ιδεολογία της οικονομικής καθυστερήσεως, της κοινωνικής υπαναπτύξεως και του κατά Παν. Γεννηματά εσωστρεφούς κοινοτικού βίου, έχει βαθύτατες ρίζες, οι οποίες στον σημερινό κόσμο εγγυώνται την παρακμή.
Πέντε χρόνια μετά την εκδήλωση της κρίσεως χρέους στην Ελλάδα, δεν υπάρχει καν ένα απολύτως αναπτυξιακό και αποτελεσματικό σχέδιο εξόδου από αυτήν. Όσες πρωτοβουλίες έχουν αναληφθεί προς την κατεύθυνση αυτή –από τον κ. Δημήτρη Δασκαλόπουλο όταν ήταν πρόεδρος του Συνδέσμου Επιχειρήσεων και Βιομηχανιών (ΣΕΒ), την Ένωση Ελληνικών Τραπεζών με τους κ.κ. Χρήστο Γκόρτσο και Μιχάλη Μασουράκη, το Ίδρυμα Οικονομικών και Βιομηχανικών Ερευνών (ΙΟΒΕ), το ΚΕΠΕ και εταιρείες συμβούλων επιχειρήσεων– έχουν όλες πεταχτεί στο καλάθι των αχρήστων. Την ίδια τύχη είχε και μία έρευνα-μελέτη της υπό τον κ. Κωνσταντίνο Λαμπρινόπουλο Ελληνικής Εταιρείας Διοικήσεως Επιχειρήσεων (ΕΕΔΕ), η οποία έπεσε σε τείχος πλήρους αδιαφορίας.
Δεν εκπλήσσει έτσι το γεγονός ότι, στην πενταετία της κρίσεως, για να μην χάσει πελάτες και για να αυξήσει τον παιδισμό της ελληνικής κοινωνίας, το εγχώριο πολιτικό σύστημα διαστρέβλωνε την πραγματικότητα και, αντί να συνδέσει την βιωσιμότητα του χρέους με την ανάπτυξη, την συνέδεσε με «κουρέματα» χρέους και άλλες διευκολύνσεις, άσχετες με τον παραγωγικό δυναμισμό της χώρας. Στο πλαίσιο δε αυτής της τακτικής, η οποία είναι αποκαλυπτική νοοτροπιών και αγκυλώσεων με ισχυρά ερείσματα, το πρόβλημα που αναδείχθηκε στην Ελλάδα δεν ήταν το πώς θα αναπτυχθεί αλλά με ποιον τρόπο θα συνεχίσει να ζει με δανεικά!
Υπό αυτές τις συνθήκες, για την μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών, όπως πολύ παραστατικά έγραφε και ο κ. Φώτης Γεωργελές, το πρόβλημα δεν είναι η κρίση και τα βαθιά διαρθρωτικά αίτιά της, αλλά το μνημόνιο! Μάς φταίει, δηλαδή, όχι το γεγονός ότι η χώρα χρεωκόπησε και δεν μπορεί πλέον να ζήσει χωρίς δανεικά, αλλά το ότι δεν δανείζεται αρκετά για να κρατιέται στην ζωή! Δεν θέλουμε έξοδο από τον δανεισμό, αλλά περισσότερα δανεικά… Ακόμα χειρότερα, δεν μάς προβληματίζουν τα 300 δισεκατ. ευρώ που μάς έδωσαν οι εταίροι μας για να μην καταρρεύσουμε, αλλά τους βρίζουμε γιατί δεν μάς δίνουν περισσότερα μέσω διαγραφής χρέους!
Το περίφημο «αντιμνημονιακό» μέτωπο επικαλείται, έτσι, συνεχώς το χρέος για να συσκοτίσει την μη βιωσιμότητα ενός παραγωγικού συστήματος που δεν μπορεί να ζει παρά μόνον με δανεικά.
Για να καταλάβει δε κανείς ποιο είναι το μέγεθος της αθλιότητος αυτού του συστήματος, παραθέτουμε τα εξής στοιχεία. Το 1981, η Ελλάδα είχε (σε δολάρια της εποχής) 580 δολάρια κατά κεφαλήν εξαγωγές, η Ιρλανδία 340 και η Πορτογαλία 216 δολάρια. Το 2011, σε αποπληθωρισμένα δολάρια, η Ελλάδα είχε 1.900 δολάρια κατά κεφαλήν εξαγωγές, η Ιρλανδία 34.000 και η Πορτογαλία 12.600 δολάρια. Οι δύο αυτές χώρες, σε διάστημα διετίας, ξέφυγαν από την θηλιά του χρέους τους, βγήκαν από τα μνημόνιά τους, αναπτύσσονται με ρυθμό 2% και δανείζονται εκ νέου χρήματα από τις διεθνείς αγορές. Ιδιαίτερα δε η Ιρλανδία, έχει από καιρό καταλάβει τον ρόλο της γνώσεως και της καινοτομίας ως συντελεστών παραγωγής πλούτου και είναι η πρώτη χώρα στην Ευρώπη σε εξαγωγή φαιάς ουσίας.
Εδώ, αντί να γίνεται λόγος για μιαν άλλη Παιδεία και για το αύριο στις κοινωνίες των γνώσεων, που ακόμα και η κομμουνιστική Κίνα έχει θέσει ως πρώτη της προτεραιότητα, κάποιοι προσπαθούν να μάς πείσουν ότι το Χαλιφάτο και οι τζιχαντιστές καλώς υπάρχουν διότι υπάρχει …η Δύση! Γελοίοι πολιτικοί, δημοσιογράφοι και δήθεν διανοούμενοι ξορκίζουν την πραγματικότητα γιατί πιστεύουν ότι ο χρόνος μπορεί να πάει προς τα πίσω. Ενώ σε παγκόσμιο επίπεδο οι οικονομικοί και κοινωνικοί μετασχηματισμοί βρίσκονται στο προσκήνιο των προβληματισμών, στην χώρα μας μία μίζερη και αντιπαραγωγική κοινωνία «ονειρεύεται», αντί να αυτοπροβληματίζεται, και προκρίνει για το μέλλον της τους ανθρώπους που την χρεωκόπησαν.
Σε μία κρίσιμη, συνεπώς, καμπή της ιστορικής της πορείας, στην διάρκεια ενός απαιτητικού και εξόχως ανταγωνιστικού 21ου αιώνα, η χώρα, χωρίς σύγχρονα εφόδια παιδείας και ζωής, αντικρίζει το μέλλον της με πανικό και μίζερη ατολμία.
Τελευταία σε δαπάνες για έρευνα και ανάπτυξη, τελευταία σε καινοτομικά προϊόντα, δεύτερη σε διαφθορά στην Ευρωπαϊκή Ένωση και με ένα εκπαιδευτικό σύστημα που παραπαίει, η Ελλάδα του κρατισμού και της γραφειοκρατίας είναι παντελώς ανίκανη να δημιουργήσει μία εδραία εθνική βάση ικανή να στηρίξει μία εθνικά φιλόδοξη προσπάθεια για ανταγωνιστική επιβίωση στον απαιτητικό και δύσκολο σύγχρονο κόσμο.
Η χώρα φυγομαχεί και ενσυνειδήτως αυτοκαταστρέφεται.
No comments:
Post a Comment