Ας μην
υβρίζουμε τους εταίρους μας, ως οι μόνοι που ενδιαφέρονται για μας
ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΗ
ΠΡΟΣΓΕΙΩΣΗ ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ
Είναι η
τελευταία μας ευκαιρία. Ας την αρπάξουμε να την επαληθεύσουμε
Γράφει ο Κηφισιά,
18η Ιουλίου 2015
Νίκος
Αναγνωστάτος
Με κομμένη την ανάσα παρακολουθεί ο ελληνικός
λαός τις πολιτικές εξελίξεις, διαισθανόμενος ότι αυτές τις μέρες κρίνεται το
μέλλον της χώρας και του λαού μας. Δεν είναι η ώρα να αποδοθούν ευθύνες και να
κριθούν ποιοι και γιατί βρεθήκαμε στο χείλος του γκρεμού, αλλά μια και ξεφύγαμε
την πτώση μας, με την προσδοκία να αποφευχθεί μέχρι τέλους, οφείλουμε να
προετοιμαζόμαστε και να προγραμματίζουμε πως θα βρεθούμε στο ξέφωτο με ηλιόλουστες μέρες, όπως
ταιριάζει και αξίζει να απολαμβάνουμε ως Έλληνες. Θα παραθέσουμε τη γνώμη μας
και τις απόψεις μας, ξεκάθαρα και αντικειμενικά μεν, χωρίς αντιπολιτευτική
διάθεση δε, έτσι ώστε οι θέσεις μας να κριθούν απροκατάληπτα, μπας και φανούν
χρήσιμες.
Αφού ξεπεράστηκαν οι ονειροπόλες επιθυμίες,
διανθισμένες με ιδεολογικές ψευδαισθήσεις, προσγειωθήκαμε τελικά στην
πραγματικότητα και στη δύναμη του εφικτού, έστω και με βίαιο και ανώμαλο τρόπο.
Ένα εφικτό το οποίο επιβάλλει σοβαρότητα, υπευθυνότητα και νηφαλιότητα, εγκαταλείποντας
τους λαϊκισμούς και εντυπωσιασμούς και προ πάντων μακριά από μικροκομματικούς υπολογισμούς
και σκοπιμότητες. Έτσι θα υπάρχει ελπίδα να ξεφύγουμε από τη μέγγενη της
οικονομικής κρίσης και να περάσουμε σε
καλύτερες μέρες.
Μια ψύχραιμη και
αντικειμενική θεώρηση
των τελευταίων γεγονότων στις Βρυξέλλες, μας οδηγούν σε μερικά χρήσιμα και
εποικοδομητικά συμπεράσματα, τα οποία οφείλουμε να έχουμε πάντοτε υπόψη μας σε
κάθε βήμα, σε κάθε μας λόγο και σε κάθε μας ενέργεια, ώστε να έχουμε αγαστή
συνεργασία και να εξασφαλίσουμε τα μέγιστα οφέλη. Αυτά είναι:
α) Να συνειδητοποιήσουμε ότι είμαστε
μέλος μιας από τις πλέον σημαντικές ομάδες κρατών της υφηλίου, την Ευρωζώνη της
Ε.Ε. και οφείλουμε να αισθανόμαστε ευτυχείς που βρισκόμαστε ισότιμοι σε αυτή
την επίλεκτη ομάδα φίλων εταίρων, οι οποίοι μας προστατεύουν και μας
συμπαραστέκονται στη δύσκολη οικονομική κατάσταση που βρισκόμαστε.
β) Είναι δύσκολο να φανταστούμε που θα
βρισκόμαστε και σε τι κατάσταση, εκτός αυτής της ομάδας κρατών εταίρων μας. Θα
πρέπει να μας τρομοκρατεί μια τέτοια εκδοχή. Δεν πρέπει να τους αποκαλούμε ούτε
κάν απλά «δανειστές», διότι ως εταίροι που
ενδιαφέρονται για μας, μας δανείζουν διότι δεν μπορούμε να δανειστούμε από
πουθενά αλλού και μάλιστα με μικρό επιτόκιο, μικρότερο από αυτό που ορισμένοι
πληρώνουν όταν δανείζονται για να το δώσουν σε μας.
γ) Το γεγονός ότι ορισμένα από αυτά τα
κράτη εταίροι μας φαίνονται να εκφράζουν κάπως «εχθρική» θέση, οφείλουμε να
διερωτηθούμε μήπως εμείς τους δώσαμε μια τέτοια αφορμή με την δική μας
λανθασμένη τακτική, η οποία θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως υπεροπτική και εξωπραγματική,
αφού πιστεύαμε ότι είναι υποχρεωμένοι να μας κάνουν όλα τα «χατίρια»
αδιαμαρτύρητα.
δ) Επικαλούμενοι τη «θέληση» ή την
«εντολή» του ελληνικού λαού, δεν είναι μόνο λάθος, αλλά και ανόητο (χωρίς
νόημα), διότι η εντολή αυτή του ελληνικού λαού θα είχε νόημα μόνο αν μπορούσαμε να την εκτελέσουμε μόνοι μας, χωρίς την σύμπραξη ή επί το αληθέστερο, τη βοήθεια άλλων κρατών-λαών, οι οποίοι έχουν
εκφράσει τη δική τους «θέληση» και
«εντολές» στις δικές τους κυβερνήσεις. Με ποιο λοιπόν λογικό δικαίωμα μπορούμε
να απαιτούμε από τα άλλα κράτη εταίρους μας να «υπακούσουν» στις δικές μας
θελήσεις, οι οποίες αντίκεινται και συγκρούονται με τη δική τους θέληση και τα
δικά τους συμφέροντα;
ε) Τέλος και πιο σημαντικό, όχι μόνο δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να
επικρίνουμε, πολλές φορές με ανοίκειους χαρακτηρισμούς, τους εταίρους μας, οι
οποίοι αγωνίζονται, ξενυχτούν και προσπαθούν να μας πείσουν ότι δεν έχουμε
δικαίωμα να ζητάμε δανεικά για να τα ξοδεύουμε άσκοπα εμείς(;) και οι οποίοι
προσπαθούν να μας υποδείξουν πως θα γίνουμε ένα σωστό σύγχρονο και αποδοτικό
κράτος, αλλά υβρίζοντάς τους, γνωρίζοντας ότι μόνο μικροκομματική και
ιδεοληπτική αβελτηρία υποκρύπτει, κινδυνεύουμε να απολέσουμε ανεπιστρεπτεί την
καλή τους διάθεση για συμπαράσταση και βοήθεια, που τόσο την έχουμε μεγάλη
ανάγκη ακόμη. Δεν θα θέλαμε να υποθέσουμε ότι αποτελεί άλλοθι για να
αιτιολογήσουμε την αδέξια και την αμφισβητήσιμη δήθεν διαπραγμάτευση και την
κυβίστηση.
Ας σοβαρευτούμε λοιπόν, ας εγκαταλείψουμε τις
μεγαλοστομίες και ας παραδεχθούμε τα λάθη και τις παραλήψεις μας, κάτι που από
μόνο του συνιστά τόλμη, εντιμότητα και αξιοπρέπεια αλλά και υπερηφάνεια ακόμη .
Είναι πάντοτε γενναίο και παλικαρίσιο να παραδεχθούμε με θάρρος και υπερηφάνεια
ότι σφάλαμε, αντί να ψάχνουμε για ενόχους αλλού. Να σταματήσουμε αμέσως και δια ροπάλου να
υβρίζουμε τους εταίρους μας, κρυπτόμενοι έτσι πίσω από τη δική μας αναποφασιστικότητα,
για να το πούμε ευγενικά. Και ας μη μας διαφεύγει στο κάτω – κάτω της γραφής,
ότι αυτοί είναι οι δυνατοί και εμείς οι αδύνατοι, για να θυμηθούμε τη ρήση του
Ησίοδου ότι «Άφρων δ’ ός κε θέλη,
προς κρείσσομας αντιφερίζειν, νίκης τε στέρεται προς τ’ αίσχεσιν άλγεα πάσχει».
Δηλαδή «Μωρός είναι όποιος τα βάζει με δυνατότερους,
τη νίκη χάνει και ντροπές και πόνοι τόνε βρίσκουν». Και ας μη χρειαστεί να θυμηθούμε τον
Μένανδρο ότι «Δυστυχία εκούσια
είναι στον άνθρωπο η ασκεψία».
Το μνημόνιο που έρχεται είναι πολύ σκληρό και
δύσκολο να αντιμετωπιστεί, αλλά δεν έχουμε εναλλακτική λύση εδώ που φθάσαμε. Να
αντιληφθούμε ότι είναι τελευταία μας
ευκαιρία. Να ανασκουμπωθούμε, που λέγανε στο χωριό μου, να δουλέψουμε σκληρά,
αλλά με υπομονή, με επιμονή και καρτερία, ακολουθούντες τη σκέψη του Βολταίρου
ότι «Η δουλειά διώχνει αυτά τα
τρία μεγάλα κακά. την πλήξη, την φαυλότητα και την φτώχεια». Θα αποδείξουμε έτσι στους
εταίρους μας ότι είμαστε άξιοι της εμπιστοσύνης τους, αλλά και αντάξιοι της
μακραίωνης και μεγαλειώδους ιστορίας μας.
Στο επόμενο σημείωμά μου, θα επιχειρήσω να διατυπώσω
σκέψεις για την πολυπόθητη και τόσο αναγκαία ανάπτυξη.
Thiakos.blogspot.com
No comments:
Post a Comment