Thursday, January 7, 2016

ΜΕΡΙΚΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ



Ορθολογικός τρόπος υπολογισμού των συντάξεων
ΜΕΡΙΚΕΣ  ΣΚΕΨΕΙΣ  ΓΙΑ  ΤΟ  ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ
Τέσσερα δυνατά επιχειρήματα για λύση
            Γράφει ο                                                         Κηφισιά,  4η Ιανουαρίου 2016
Νίκος Αναγνωστάτος
Το ασφαλιστικό είναι το θέμα που απασχολεί αυτές τις μέρες, όχι μόνο όλους τους Έλληνες, αλλά και το, λανθασμένα λεγόμενο, «κουαρτέτο». Οι μεν Έλληνες συνταξιούχοι γιατί κινδυνεύουν, κατά το μεγαλύτερο μέρος, να απολέσουν ακόμη και το δικαίωμα επιβίωσης, ύστερα από πολύχρονη εργασία, με καταβολή των εισφορών τους και δραστική και κατ’ επανάληψη μέχρι τώρα περικοπή των συντάξεών τους, η Κυβέρνηση για να αποφύγει, λίγο αργά βέβαια, την έντονη και δικαιολογημένη δυσαρέσκεια των συνταξιούχων, το δε «κουαρτέτο», στην ψύχρα, για να αποφευχθεί η περεταίρω κρατική ενίσχυση των ασφαλιστικών ταμείων.
            Ποιος απ’ όλους έχει δίκιο και ποιος άδικο; Όλοι έχουν δίκιο και όλοι έχουν άδικο, ο καθένας ανάλογα από την οπτική του γωνία, είτε στο δίκιο είτε στο άδικο, κάτι που εκ πρώτης όψεως οδηγεί σε αδιέξοδο. Η λογική του αδιεξόδου όμως, δεν συντελεί στην εξεύρεση λύσης. Οφείλουμε λοιπόν, πριν αποτολμήσουμε να προτείνουμε κάποιας μορφής λύση, να αναλύσουμε και να διαγνώσουμε τυχόν αιτίες και λόγους που φθάσαμε ως εδώ.
            Οι μόνοι που δεν ευθύνονται, είναι αυτοί που κατέβαλαν τις εισφορές τους και παίρνουν την λογικά «αναλογούσα» σύνταξη. Τονίζω το «αναλογούσα», διότι μια από τις αιτίες, ίσως όχι η κυριότερη, του προβλήματος, είναι και η παροχή σε ορισμένους, μη αναλογούσα σύνταξη. Είναι π.χ. αδιανόητο, αλλά και δυσεξήγητο, να υπάρχουν συντάξεις υψηλότερες του τελευταίου μισθού τους. Μια άλλη δυσεξήγητη περίπτωση είναι η παροχή πολλαπλών συντάξεων. Μέχρι και τέταρτη, λένε, ότι παίρνουν ορισμένοι. Κάποιος θα αντιτάξει ότι αυτοί έχουν καταβάλει τις αναλογούσες εισφορές τους, άρα δίκαια λαμβάνουν τις συντάξεις.  Δίκαιο μεν, αλλά όχι λογικό. Διότι το κράτος αναλαμβάνει την ευθύνη να παράσχει σύνταξη στον εργαζόμενο για τα γηρατειά του, όχι διότι καταβάλει εισφορές, οι οποίες έτσι κι αλλιώς πρέπει να καταβάλλονται, αλλά επειδή εργαζόταν. Οι δυνατότητες επομένως, κάποιος να εργάζεται συγχρόνως σε περισσότερες από μία εργασία, είναι από ελάχιστες έως αδύνατες. Επομένως δεν είναι και τόσο φυσιολογικό κάποιος να παίρνει περισσότερες της μιας σύνταξης, για να μην τις χαρακτηρίζουμε χαριστικές ή/και ύποπτες.
            Είναι στρεβλό το ασφαλιστικό, έτσι κι αλλιώς, διότι δεν είναι δυνατό να υπολογίζεται το ύψος της σύνταξης είτε σύμφωνα με τον τελευταίο μισθό, είτε με το μέσο όρο της πενταετίας, είτε τέλος πάντων με οιονδήποτε τρόπο συνδεδεμένο με κάποιο μισθό, αλλά απλά, πολύ απλά, σε σχέση με τις καταβληθείσες εισφορές, μοχλευμένες ασφαλώς, συμπεριλαμβανομένου και του τμήματος που κατέβαλε το κράτος. Ασφαλώς δεν υπάρχει βάση λογικής για πρόωρες συντάξεις και είναι πλέον ή βέβαιο ότι το προσδόκιμο ζωής αυξάνεται και έτσι η συνταξιοδοτική ηλικία των 67 ετών είναι ίσως η μικρότερη που πρέπει να ισχύει. Η συμπληρωματική προσφορά του κράτους των ευρώ 380.00 μηνιαίως, όπως ακούγεται, είναι ασφαλώς ευπρόσδεκτη και αυτό το ποσό και μόνο αυτό, μπορεί να συνδεθεί και με οικονομικά κριτήρια. Κάθε άλλος τρόπος υπολογισμού είναι αφ΄ εαυτού λανθασμένος αν όχι θνησιγενής.
            Όταν όλοι γνωρίζουμε ότι το ασφαλιστικό ταμείο στηρίζεται κυρίως στις εισφορές των εργαζομένων, για να δύναται να καταβάλει τις συντάξεις πρέπει να υπάρχει αρκετός αριθμός εργαζομένων. Ο αριθμός αυτός των εργαζομένων, όπως έχει προκύψει από αξιόπιστες μελέτες, είναι τέσσαρις εργαζόμενοι για κάθε έναν συνταξιούχο, ή τουλάχιστον  τρεις εργαζόμενοι. Σήμερα, λόγω της οικονομικής κρίσης και έλλειψης υπεύθυνης πολιτικής, κάτι που δεν είναι της στιγμής για ανάλυση, έχουμε τεράστια ανεργία και σχεδόν έναν εργαζόμενο για κάθε συνταξιούχο και επομένως είναι αντικειμενικά αδύνατο το ασφαλιστικό ταμείο να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις του. Όλοι επομένως αναγνωρίζουν ότι η ουσιαστική λύση είναι να αυξηθούν οι εργαζόμενοι με τη δημιουργία νέων επιχειρήσεων ή εντατικοποίηση των υπαρχόντων, για την αύξηση των θέσεων εργασίας. Δηλαδή επενδύσεις, επενδύσεις! Το πώς θα επιτευχθούν οι επενδύσεις, θα το αναλύσουμε σε άλλο μας σημείωμα. Μέχρι τότε όμως, επιβάλλεται να ευρεθεί λύση, έστω εκ των ενόντων.
            Θεωρώντας ότι υπάρχει έκτακτη ανάγκη, λόγω ης οικονομικής κρίσης που συνεχίζεται, ασχέτως του πώς και γιατί φθάσαμε σε αυτό το σημείο, πρέπει όλοι να υποστούν τις συνέπειες και να συμβάλλουν στην αντιμετώπιση του προβλήματος. Από τα πιο πάνω, εξάγονται τα εξής συμπεράσματα:
            Συμπέρασμα πρώτο: Η απαίτηση του «κουαρτέτου» για κάλυψη των αναγκών με περικοπές των συντάξεων, είναι τελείως λανθασμένη, άδικη, απάνθρωπη και εξ ολοκλήρου απορριπτέα.
            Συμπέρασμα δεύτερο: Οι  μόνοι που δεν πρέπει να συνεισφέρουν πλέον, είναι αυτοί που λαμβάνουν «λογικές» συντάξεις, ανάλογη των εισφορών τους, όπως προλέχθηκε, δεδομένου ότι μέχρι τώρα έχουν ήδη συνεισφέρει σχεδόν κατά το ήμισυ των συντάξεών τους σε περικοπές.
            Συμπέρασμα τρίτο: Οι υπόλοιποι που πρέπει να συνεισφέρουν είναι: (α) Αυτοί των οποίων οι συντάξεις τους υπερβαίνει τον τελευταίο τους μισθό ως εργαζόμενοι  και να προσαρμοστούν στον τρόπο που συνταξιοδοτήθηκαν και στις μειώσεις που υπέστησαν αυτοί του προηγουμένου δευτέρου συμπεράσματος. (β) Στην ίδια αυτή κατηγορία συμπεριλαμβάνονται και εκείνοι που λαμβάνουν περισσότερες της μίας σύνταξης, αν και με ποιο τρόπο πήραν αυτές τις συντάξεις, αν δηλαδή πράγματι εργάστηκαν στις περισσότερες εργασίες, ώστε να δικαιολογούν τις επί πλέον συντάξεις και ασφαλώς να δεχθούν αυξημένες περικοπές από αυτές της δεύτερης κατηγορίας. (γ) Σημαντικές περικοπές πρέπει να υποστούν και αυτοί που λαμβάνουν υπερβολικά μεγάλες συντάξεις, αν και πως αιτιολογούνται και προπάντων αν η καταβολή των εισφορών προέκυπτε ουσιαστικά από τις απολαβές τους ή οι απολαβές ήταν τόσο αυξημένες ώστε οι παρακρατήσεις να μην είχαν καθοριστική επίδραση. Όλα αυτά στην αναγκαία κοινή προσπάθεια αντιμετώπισης του προβλήματος.
            Συμπέρασμα τέταρτο: Η αδυναμία των ταμείων να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους, οφείλεται στην μεγάλη ανεργία που επικρατεί, χωρίς καμία ευθύνη των εργαζομένων, ποσώ δε μάλλον των συνταξιούχων. Την ευθύνη αυτή, πέραν των διεθνών συγκυριών, έχει εξ αντικειμένου η κυβέρνηση, κυβέρνηση η οποία συγχρόνως έχει και την αρμοδιότητα της διαχείρισης των ταμείων, άρα έχει την ευθύνη να καλύψει όποιο ποσό υπολείπεται, ύστερα από τις πιο πάνω παρεμβάσεις/διορθώσεις.    
            Συμπέρασμα τελευταίο: Πάνω στις πιο πάνω γραμμές οφείλει να κινηθεί η κυβέρνηση, και κανείς δεν δικαιούται να διαμαρτυρηθεί, δεδομένης της παρούσας συγκυρίας, το δε «κουαρτέτο» οφείλει να παραδεχθεί τις πιο πάνω αλήθειες, ως ατράνταχτα επιχειρήματα, και να μην επιμείνει σε άλλες οριζόντιες μειώσεις των συντάξεων.
            Νίκος Αναγνωστάτος                                                                                                                        e-mail: nanagnostatos@gmail.com
Thiakos.blogspot.com




Ορθολογικός τρόπος υπολογισμού των συντάξεων

Τέσσερα δυνατά επιχειρήματα για λύση

Γράφει ο 

Νίκος Αναγνωστάτος

Το ασφαλιστικό είναι το θέμα που απασχολεί αυτές τις μέρες, όχι μόνο όλους τους Έλληνες, αλλά και το, λανθασμένα λεγόμενο, «κουαρτέτο». Οι μεν Έλληνες συνταξιούχοι γιατί κινδυνεύουν, κατά το μεγαλύτερο μέρος, να απολέσουν ακόμη και το δικαίωμα επιβίωσης, ύστερα από πολύχρονη εργασία, με καταβολή των εισφορών τους και δραστική και κατ’ επανάληψη μέχρι τώρα περικοπή των συντάξεών τους, η Κυβέρνηση για να αποφύγει, λίγο αργά βέβαια, την έντονη και δικαιολογημένη δυσαρέσκεια των συνταξιούχων, το δε «κουαρτέτο», στην ψύχρα, για να αποφευχθεί η περεταίρω κρατική ενίσχυση των ασφαλιστικών ταμείων.

No comments:

Post a Comment