Thursday, April 30, 2015

ΑΝΑΖΗΤΕΙΤΑΙ ΕΝΤΙΜΟΣ ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΟΣ



Συνεννόηση χρειάζεται, μεταξύ φίλων και εταίρων
ΑΝΑΖΗΤΕΙΤΑΙ ΕΝΤΙΜΟΣ ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΟΣ
Ψυχραιμία και αποφασιστικότητα και όλα θα πάνε καλά

          Γράφει ο                                      Κηφισιά, 30 η Απριλίου 2015
Νίκος Αναγνωστάτος

Αυτό που ακούγεται πολύ τελευταία, είναι ο «έντιμος συμβιβασμός», που πρέπει να επιτευχθεί με τους εταίρους φίλους μας στην Ευρωζώνη. Συμβιβασμός κατά Μπαμπινιώτη είναι: «αμοιβαίος περιορισμός των απαιτήσεων ή των ενστάσεων που προβάλλουν οι δύο αντιπαρατιθέμενες ή διαφωνούσες πλευρές, προκειμένου να επιτευχθεί συμφωνία». Το πρώτο λοιπόν ερώτημα που προκύπτει είναι αν οι ευρωπαίοι εταίροι μας βρίσκονται σε αντιπαράθεση  με εμάς ή απλά διαφωνούν με τις δικές μας ενέργειες ή προτάσεις. Αλλά ποια είναι η θέση των ευρωπαίων εταίρων μας σε αυτή τη διαδικασία; Έχουν συμφέρον να αντιπαρατεθούν και για ποιο λόγο; Επειδή είναι και δανειστές μας και θέλουν να πάρουν πίσω τα λεφτά τους, είναι μια πρόχειρη απάντηση! Είναι όμως έτσι; Είναι και έτσι ίσως, αλλά οι εταίροι μας δεν είναι δανειστές κατ’ επάγγελμα, αλλά απλά δανείζονται οι ίδιοι για να ενισχύσουν εμάς που έχουμε την ανάγκη και μάλιστα μερικοί από αυτούς δανείζονται με υψηλότερους τόκους από αυτούς που μας χρεώνουν.
          Αυτό το γεγονός από μόνο του, είναι αρκετό να μην τους κατηγορούμε ότι μας «στριμώχνουν» και μας ζητούν υπερβολές. Μήπως λοιπόν από «συμβιβασμό» να το λέγαμε απλά «Συνεννόηση»; Στη συνεννόηση αυτή λοιπόν δεν έχει θέση ο χαρακτηρισμός «έντιμη» ή ακόμη και αναγκαστική, αλλά απλά ρεαλιστική συνεννόηση στα πλαίσια της πραγματικότητας, πέρα και πάνω από ιδεοληψίες, ακόμη και από ανεφάρμοστες «προεκλογικές δεσμεύσεις». Η προσγείωση στην πραγματικότητα μπορεί να είναι πολιτικά επώδυνη, αλλά είναι αναγκαία και είναι βέβαιο ότι και οι «ψηφοφόροι» θα τα κατανοήσουν. Όσο δηλαδή δεν αντιλαμβανόμαστε ότι από τη στιγμή που έχουμε άμεση ανάγκη χρημάτων, δεν χωρούν παλικαρισμοί, ιδιαίτερα όταν αυτά που μας ζητούν δεν είναι μόνο λογικά αλλά ενδέχεται να είναι επιβοηθητικά για να επανέλθει η χώρα σε εύρυθμη και αποδοτική κατάσταση. Έτσι οφείλουμε να το θεωρούμε και σε αυτή τη βάση να συζητάμε, έτσι ώστε να αισθανθούν και λίγο υπεύθυνοι αλληλεγγύης, κάτι που θα μας οδηγήσει στην εδραίωση της εμπιστοσύνης και σίγουρα στη βελτίωση της ατμόσφαιρας των σχέσεών μας, με προοπτική περεταίρω συμπαράστασης, που θα μας οδηγήσει σε ανάκαμψη και ομαλοποίηση της οικονομίας.  
          Ας συνειδητοποιήσουμε ότι είμαστε ήδη μια χώρα συνταξιούχων αφού έχουμε περίπου 2.700.000 συνταξιούχους και περίπου 3.500.000 εργαζομένους, οι οποίοι, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, δεν καταβάλουν όλοι τις εισφορές τους. Όταν λοιπόν για να είναι βιώσιμο ένα συνταξιοδοτικό σύστημα, θα πρέπει για έναν συνταξιούχο να εργάζονται τουλάχιστον τρεις αν όχι τέσσερις. Τούτο σημαίνει ότι έστω και αν με κάποιο μαγικό τρόπο, βρουν εργασία όλοι οι 1.300.000 άνεργοι, πάλι έχουμε λιγότερο από δύο μόνο εργαζομένους για κάθε έναν συνταξιούχο. Αδήριτη ανάγκη επομένως, για να μειωθεί η αύξηση των συνταξιούχων δυσανάλογα, είναι να αυξηθούν τα όρια συνταξιοδότησης, τόσο όσο έχουν αυξηθεί τα όρια του προσδόκιμου ζωής. Ας μη μας διαφεύγει ότι οι περισσότεροι ελεύθεροι επαγγελματίες, γιατροί, δικηγόροι κ.ά, δεν βγαίνουν στη σύνταξη ακόμη και μετά τα 70, ενώ οι Δικαστικοί βγαίνουν στα 67 και δη υποχρεωτικά, δηλαδή θα παρέμεναν στην υπηρεσία και μεγαλύτεροι αν επιτρεπόταν. Κανείς λοιπόν στη σύνταξη πριν τα 67. Ακόμη και αυτοί των βαρέων και ανθυγιεινών και των άλλων «ειδικών» ομάδων, θα μπορούσε να λαμβάνεται πρόνοια να παραμένουν σε μια ηπιότερη υπηρεσία του δημοσίου βέβαια, αντί να προσλαμβάνονται νέοι και δυνατοί. 
          Ο συνδικαλισμός στην Ελλάδα δεν μας έχει δείξει σημεία υπευθυνότητας και αντικειμενικότητας και δεν είναι δυνατόν το 5% ή το πολύ 10% των εργαζομένων σε κάποιο σύλλογο, να απεργούν, να αναστατώνουν και να καθυστερούν έτσι την παραγωγική διαδικασία της χώρας. Όπως δεν είναι ούτε λογικό ούτε δίκαιο, μια ομάδα εργαζομένων ενός επί μέρους συλλόγου, σε μια μεγάλη επιχείρηση, όταν απεργεί να υποχρεώνει τον εργοδότη να επιβαρύνεται με την μισθοδοσία των υπολοίπων συλλόγων που δεν απεργούν, αφού η επιχείρηση δεν μπορεί να λειτουργήσει χωρίς τους απεργούς. Είναι επομένως ανάγκη να επανέλθει το ΛΟΚ ΑΟΥΤ, όπως σε όλες τις χώρες, για στοιχειώδη άμυνα το εργοδότη. Οι ομαδικές απολύσεις, είναι πλέον άνευ αξίας και σημασίας τέτοιες εποχές και με τις συνθήκες που επικρατούν, όταν κάθε επιχείρηση, μικρή ή μεγάλη, επιβιώνει με νύχια και με δόντια και όταν αναγκάζεται να κλείσει αντί να απολύσει κάποιον αριθμό εργαζομένων και να παραμείνουν οι υπόλοιποι.
          Ας μη μας διαφεύγει το γεγονός ότι το πρόβλημα της κρίσης εντοπίζεται στο δημόσιο, όπου δημιουργείται το λεγόμενο δημοσιονομικό έλλειμμα το οποίο μας επιβάλει τη λήψη μέτρων για την εξάλειψή του, ώστε να μην χρειαζόμαστε δανεικά για την κάλυψη των εξόδων του κράτους, κυριότερα των οποίων είναι οι μισθοί και οι συντάξεις. Το πρώτο Μνημόνιο λοιπόν, έστω και αδιάβαστο και αδιαπραγμάτευτο, προέβλεπε τα δύο τρίτα του ελλείμματος να καλυφθεί με περικοπές δαπανών στο δημόσιο και το άλλο εν τρίτον με φορολογία. Επειδή, άλλοι για λόγους ιδεοληψιών, άλλοι για ψηφοθηρικούς ή άλλους, έκαναν ακριβώς το αντίθετο και έτσι μαράζωσαν την ιδιωτική πρωτοβουλία η οποία είναι αυτή που τρέφει το δημόσιο, κρατά ζωντανή την αγορά και δημιουργεί θέσεις εργασίας. Έτσι προέκυψε η σημερινή εξαθλιωμένη κοινωνική κατάσταση. Μακριά λοιπόν από όποια μεγέθυνση του δημοσίου, αλλά μελετημένη συρρίκνωσή του, περιοριζόμενο στην εποπτεία και ρύθμιση της αγοράς. Μισθοί και συντάξεις βέβαια δεν αγγίζονται εκτός της επικουρικής, η οποία όντας ανταποδοτική, δεν είναι ούτε δίκαιο ούτε δεκτό το κράτος να ζητά από εμέ τον τρίτο, μέσω των φόρων, να καλύψω το κενό. Όλα τα υπόλοιπα είναι μικρότερης σημασίας και συζητούνται εύκολα.
          Η Κυβέρνηση λοιπόν είναι υποχρεωμένη να σκεφτεί νηφάλια και να ενεργήσει με σύνεση και υπευθυνότητα, μη επικαλούμενη την «λαϊκή εντολή», αφού η όποια λαϊκή εντολή, παλιά ή νέα, δεν μπορεί να καλύψει το κενό των χρηματικών αναγκών, ούτε βέβαια οι λεγόμενες «κόκκινες γραμμές» και είναι βέβαιο ότι ο λαός, οι πολίτες, είναι φυσικό να επιλέγουν πάντα το καλύτερο που τους υπόσχεται ο πολιτικός, αλλά αν αυτό δεν είναι δυνατό, θα εκτιμήσουν περισσότερο το θετικό αποτέλεσμα το οποίο θα προέλθει από μια μεγάλη αλλά αναγκαία υπαναχώρηση των προεκλογικών εξαγγελιών της κυβέρνησης. Ιδιαίτερα όταν η όποια αντίθετη απόφαση, θα είναι καταστροφική. Η ύφεση που προκαλείται από την καθυστέρηση συμφωνίας, είναι μεγαλύτερη από το όποιο μέτρο θεωρηθεί υφεσιακό. Ψυχραιμία λοιπόν και αποφασιστικότητα, συμφωνία το γρηγορότερο και όλα θα πάνε καλά για όλους και ιδίως για την κυβέρνηση.
Νίκος Αναγνωστάτος                                                                                                        e-mail: nanagnostatos@gmail.com
Thiakos.blogspot.com
Λόγια-Σταράτα

Μάιος 2, 2015 08:41:41 PMMenu

No comments:

Post a Comment