Η ΟΛΜΕ ΕΧΑΣΕ ΤΗΝ ΕΥΚΑΙΡΕΙΑ ΝΑ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΗΣΕΙ ΤΟ ΚΥΡΟΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΡΟΛΟ ΤΩΝ ΚΑΘΗΓΗΤΩΝ

Η ΟΛΜΕ ΕΧΑΣΕ ΤΗΝ ΕΥΚΑΙΡΕΙΑ ΝΑ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΗΣΕΙ ΤΟ ΚΥΡΟΣ

ΚΑΙ ΤΟΝ ΡΟΛΟ ΤΩΝ ΚΑΘΗΓΗΤΩΝ  

Εξισώθηκε με τους κοινούς απαξιωμένους συνδικαλιστές

                        Γράφει ο

            Νίκος Αναγνωστάτος                                    Κηφισιά, 15 Μαϊου 2013

            Καλώς ή κακώς, δίκαια ή άδικα, αμφισβητήθηκε κατά καιρούς η παιδευτική συνείδηση των εκπαιδευτικών. Αμφισβητήθηκε ο ρόλος του «λειτουργού» των καθηγητών. Το δικαίωμα αυτό δόθηκε στην κοινή γνώμη, από ενέργειες, πράξεις και δηλώσεις των καθηγητών, σε περιπτώσεις όπως στις καταλήψεις των σχολείων, στην άγνοια των μαθητών ιστορικών γεγονότων και ιδίως σχετικά με τις εθνικές μας εορτές. Μαργαριτάρια σε διαγωνίσματα μαθητών Γυμνασίου και Λυκείου, τραγικά με ένα μεγάλο ερωτηματικό αν αυτά τα παιδιά φοίτησαν σε ελληνικά σχολεία. Αξιοπρόσεκτα μαργαριτάρια, ηπιότερης μορφής, ακούονται συχνά και από δημοσιογραφικά χείλη, κάτι που μαρτυρεί ότι κάτι δεν πάει καλά με την παιδεία. Δεν είναι δυνατόν οι καθηγητές των οποίων προορισμός είναι να καθοδηγούν και διαπαιδαγωγούν τους μαθητές τους, να δηλώνουν κατά τις καταλήψεις των σχολείων από τους μαθητές τους, ότι «δεν παρεμβαίνουν στα αιτήματα των μαθητών, όπως και οι μαθητές δεν παρεμβαίνουν στα αιτήματα των καθηγητών»!!!  Απίστευτο και όμως αληθινό! Ούτε είναι ανεκτό, για μας τους παλαιότερους τουλάχιστον, ο καθηγητής να ανάβει το τσιγάρο στον μαθητή του στο διάλειμμα! Βέβαια στο κατάντημα αυτό δεν ευθύνεται η πλειονότητα των καθηγητών, αλλά οι κεντρικές σκοπιμότητες και η αδυναμία των εκλεκτών καθηγητών να αντισταθούν στο κατηφορικό πνεύμα των ολίγων.

            Ο κατήφορος αυτός της Παιδείας, ξεκίνησε την δεκαετία του 1980, όχι τυχαία, όπως ισχυρίζονται οι παλαιότεροι και ποτέ έκτοτε δεν μπόρεσε να αναχαιτιστεί. Σιγά – σιγά πάθαμε όλοι «μιθριδατισμό»  και πάψαμε να αντιλαμβανόμαστε την παθογένεια αυτή της Παιδείας. Μας αρκεί τα παιδιά μας να δέχονται κάποιες γνώσεις, που συμπληρώνονται στα φροντιστήρια, χωρίς καν να διανοούμαστε για διαπαιδαγώγηση, διαμόρφωση αρχών, αξιών και ιδανικών. Η ένδοξη και ζηλευτή ιστορία μας, αρχαία και νεώτερη, προσπερνιέται επιφανειακά, ώστε να αμφισβητείται ακόμη και η σκοπιμότητα των παρελάσεων. Κινδυνεύουμε να χάσουμε ακόμη και την εθνική μας ταυτότητα και να υπερασπιζόμαστε με σθένος τα δικαιώματα των λαθρομεταναστών, αγνοώντας αυτά των Ελλήνων.

            Όλα αυτά τα θυμηθήκαμε τώρα, με την απεργία των καθηγητών κατά την διάρκεια των εξετάσεων, που αποφάσισε η ΟΛΜΕ να προτείνει στις τοπικές ΕΛΜΕ. Η απόφαση αυτή της ΟΛΜΕ δεν είναι μόνο λάθος και καταστροφική για τα παιδιά μας, στο σημαντικότερο κομβικό σημείο της ζωής τους, και τα οποία προσδοκούμε να στελεχώσουν με προοπτική αύριο το κράτος και την κοινωνία, αλλά δυστυχώς επιβεβαιώνουν όλες τις πιο πάνω αμφισβητήσεις για τη δουλειά που προσφέρουν οι καθηγητές στα σχολεία. Ενήργησαν ως στυγνοί συνδικαλιστές, θεωρώντας τους μαθητές τους ως αντικείμενο διεκδίκησης των αιτημάτων τους, και αυτό είναι το τεράστιο λάθος τους.  Το δεύτερο τους λάθος είναι ότι ζήτησαν συμπαράσταση των άλλων συνδικαλιστικών οργανώσεων και δη χωρίς να το πετύχουν, εξισώνοντας έτσι τους καθηγητές και το υποτίθεται λειτουργικό τους έργο, με τους άλλους κοινούς συνδικαλιστές, συνδικαλιστές τους οποίους έχει απαξιώσει η κοινωνία και τα μέλη τους. Τούτο διότι, το κορυφαίο αυτό «όπλο» της απεργίας των εργαζομένων, οι συνδικαλιστές, για δικούς τους στενούς και φτηνούς πολλές φορές λόγους, το έκαναν καθημερινή υπόθεση και έτσι έχασε την αξία του.

            Η ΟΛΜΕ έχασε τη μοναδική ευκαιρία να εξαλείψει τις υπάρχουσες αμφισβητήσεις και να αποκαταστήσει το κύρος και τον μεγαλειώδη και ιερό ρόλο    των καθηγητών. Ίσως ήρθε η ώρα να διορθώσει στοιχειωδώς τον τίτλο της και από ΟΛΜΕ, δηλαδή Ομοσπονδία Λειτουργών Μέσης Εκπαίδευσης, να ονομαστεί ΟΚΜΕ, δηλαδή Ομοσπονδία Καθηγητών Μέσης Εκπαίδευσης. Τούτο διότι στην καλύτερη περίπτωση προσφέρουν εκπαίδευση και κατ’ ουδένα λόγο είναι «λειτουργοί». Το Υπουργείο Παιδείας, πέραν των λειτουργικών μέτρων που παίρνει και την εξοικονόμηση δαπανών που επιδιώκει, οφείλει να μελετήσει την εκπαιδευτική πλευρά των σχολείων κατ’ αρχήν και στη συνέχεια την διαπαιδαγωγική, έτσι ώστε κάποια στιγμή να αποκτήσουμε αξιόλογη και ουσιαστική Παιδεία, Ας μην σπεύσει κανείς να μας πει ότι καλή Παιδεία δεν γίνεται χωρίς χρήματα, διότι, όχι πως δεν χρειάζεται και χρήματα, αλλά στα χρόνια τα δικά μας ημών των παλαιοτέρων, η προσφερόμενη παιδεία ήταν ικανοποιητική, με λιγοστά οικονομικά μέσα. Η ΟΛΜΕ ας μεταμεληθεί έστω και την τελευταία στιγμή. Θα είναι υπέρ τους και θα επικροτηθεί από την κοινωνία.

            Ίσως πρέπει να μελετηθεί η διεκδίκηση αιτημάτων των καθηγητών να αποστασιοποιηθεί από τους μαθητές και τα μαθήματα. Δεν είναι νοητό ή όποια διεκδίκηση των καθηγητών να γίνεται σε βάρος των μαθητών, μια και η απεργία είναι η πρώτη και τελευταία άκριτη προσπάθειά τους, όπως τώρα π.χ.. Είπαμε πιο πάνω ότι οι μαθητές δεν είναι αντικείμενα και επιβάλλεται ακόμη και η διεκδίκηση αιτημάτων των καθηγητών να αποτελεί μέρος της διαπαιδαγώγησής τους. Ποιος είναι δηλαδή ο καλύτερος τρόπος διεκδίκησης, Βέβαια επειδή όλοι λέμε ότι η Παιδεία πρέπει να είναι πάνω από όλα αφού ο βαθμός και η αξία της εκπαίδευσης, αλλά και της διαπαιδαγώγησης της νεολαίας μας προκαθορίζει το μέλλον της χώρας μας. Οι καθηγητές είναι αυτοί οι οποίοι θα παρέξουν αυτή την αξιόλογη παιδεία και σε αυτούς στηρίζεται όλο το οικοδόμημα της παιδείας. Θα πρέπει επομένως οι καθηγητές να αμείβονται καλά και να τους προσέχουμε κάθε συμπαράσταση και στήριξη , ώστε να μην προκύπτουν αιτήματα, οπότε και δεν θα χρειάζονται συνδικαλιστές. Όνειρο; Ίσως, αλλά χρήσιμο και αναγκαίο!

             Νίκος Αναγνωστάτος                                                                                                                        e-mail: nanagnostatos@gmail.com  

Η ΟΛΜΕ έχασε την ευκαιρία να αποκαταστήσει το κύρος των καθηγητών

Γράφει ο
Νίκος Αναγνωστάτος

Καλώς ή κακώς, δίκαια ή άδικα, αμφισβητήθηκε κατά καιρούς η παιδευτική συνείδηση των εκπαιδευτικών. Αμφισβητήθηκε ο ρόλος του «λειτουργού» των καθηγητών. Το δικαίωμα αυτό δόθηκε στην κοινή γνώμη, από ενέργειες, πράξεις και δηλώσεις των καθηγητών, σε περιπτώσεις όπως στις καταλήψεις των σχολείων, στην άγνοια των μαθητών ιστορικών γεγονότων και ιδίως σχετικά με τις εθνικές μας εορτές. Μαργαριτάρια σε διαγωνίσματα μαθητών Γυμνασίου και Λυκείου, τραγικά με ένα μεγάλο ερωτηματικό αν αυτά τα παιδιά φοίτησαν σε ελληνικά σχολεία. Αξιοπρόσεκτα μαργαριτάρια, ηπιότερης μορφής, ακούονται συχνά και από δημοσιογραφικά χείλη, κάτι που μαρτυρεί ότι κάτι δεν πάει καλά με την παιδεία.