Τρόποι προσέλκυσης επενδύσεων

Γράφει

ο Νίκος Αναγνωστάτος

26-09-2010

ΤΡΟΠΟΙ  ΠΡΟΣΕΛΚΥΣΗΣ  ΕΠΕΝΔΥΣΕΩΝ

            Μερικές σκέψεις για προσέλκυση επενδύσεων στη χώρα μας, που τόσο έχουμε ανάγκη για την ανάκαμψη της οικονομίας και την έξοδό μας από την κρίση που μαστίζει την κοινωνία, όπως οι πάντες συμφωνούν.

            Θα πρέπει κατ’ αρχή να δημιουργηθεί ένα ελκυστικό επενδυτικό περιβάλλον, απαλλαγμένο από γραφειοκρατίες και με έναν σταθερό και λογικό, αν όχι ανταγωνιστικό, φορολογικό νόμο.

            Οι μεγάλες επενδύσεις, θα πρέπει να διέπονται από ένα προστατευτικό νόμο, ανάλογο με το Ν.2687/1953, με τον οποίο κατοχυρωνόταν οι όροι νηολόγησης και λειτουργίας ενός πλοίου για όλη τη διάρκεια της ζωής του υπό ελληνική σημαία, με απόφαση των συναρμοδίων υπουργών και δημοσίευσής της σε Φ.Ε.Κ.. Έτσι εμπεδώθηκε η εμπιστοσύνη των ξένων κυρίως Τραπεζών, οι οποίες δανειοδοτούσαν  τους Έλληνες εφοπλιστές και αναπτύχθηκε η μεγάλη Ελληνική Εμπορική Ναυτιλία σε πρώτη δύναμη στον κόσμο.

            Ένας αντίστοιχος νόμος με αντίστοιχη διαδικασία και στο Συνταγματικά κατοχυρωμένος,  θα απεμπολήσει κάθε δισταγμό και αμφιβολία και θα  εμπνεύσει απόλυτη εμπιστοσύνη στον επενδυτή, από φόβο ότι κάποια άλλη κυβέρνηση ή ακόμη και κάποιος υπουργός θα  αλλάξει τους όρους της επένδυσής του. Είναι πλέον ή βέβαιο ότι ένας τέτοιος νόμος θα έχει καταλυτική επίδραση στους μεγάλους επενδυτές, Έλληνες και ξένους.

            Όσον αφορά τις μικρότερες επενδύσεις, είναι ευνόητο ότι θα πρέπει να δημιουργηθεί κάποιο ανάλογο ελκυστικό σταθερό περιβάλλον, απαλλαγμένο από γραφειοκρατικές και λοιπές αποτρεπτικές παθογένειες του δημοσίου.

            Θα πρέπει εδώ να σημειωθεί ότι, όσον αφορά τις ξένες επενδύσεις, χρειαζόμαστε ΜΟΝΟ εκείνες που θα έχουν εξαγωγικό χαρακτήρα. Οι όποιες άλλες επενδύσεις, όσο μεγάλες και αν είναι, αν αποβλέπουν στην εσωτερική κατανάλωση, ΔΕΝ ΤΙΣ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ, αφού τα όποια κέρδη τους θα προέρχονται από τον κόσμο αυτής της χώρας και θα τα βγάλουν στο εξωτερικό, αυξάνοντας έτσι το έλλειμμα του εμπορικού μας ισοζυγίου και με την εισαγωγή των προϊόντων τους. Οι όποιες επενδύσεις εσωτερικής κατανάλωσης χρειάζονται, θα πρέπει να γίνονται από Έλληνες κάτοικους αυτής της χώρας, έτσι  ώστε να μην δυσχεραίνεται το εμπορικό μας ισοζύγιο.

            Όπου υπάρχει κατάλληλος Έλληνας επενδυτής, που όμως  δεν διαθέτει αρκετά κεφάλαια, θα πρέπει να γίνεται με τη σύμπραξη του Δημοσίου (ΣΔΙΤ) ή με μια κρατική Τράπεζα, με ανάλογο νόμο που να την υποχρεώνει να συμπράττει, αν βέβαια η επένδυση κριθεί καλή και κερδοφόρα, από μια ανεξάρτητη επιτροπή ειδικών. Στη σύμπραξη αυτή, είτε με το Δημόσιο είτε με την Τράπεζα, θα προβλέπεται στη σύμβαση ότι ο ιδιώτης επενδυτής θα έχει το δικαίωμα να εξαγοράσει σταδιακά ή στο σύνολο, τη συμμετοχή του Δημοσίου ή της Τράπεζας.

           

Υπάρχουν λαμπρά μυαλά σε αυτή τη χώρα που έχουν σπουδαίες ιδέες και ικανότητες να τις εκτελέσουν, που τους λείπει όμως το κεφάλαιο. Αυτές οι περιπτώσεις θα πρέπει να εξετάζονται από αυτή την ανεξάρτητη επιτροπή ειδικών και να ενισχύονται όσο και όπως χρειάζεται από την κρατική Τράπεζα για την υλοποίηση της ιδέας/επένδυσης, έτσι ώστε να μην χάνονται οι αξιόλογες αυτές ιδέες και να μην ξενιτεύονται ή να αχρηστεύονται  τα λαμπρά μυαλά που έχουμε σε περίσσευμα στη χώρα μας,, όπως γίνεται στην Αμερική ή ακόμη και στην Ελληνική Εμπορική Ναυτιλία. Με αυτό τον τρόπο δεν θα χρειαζόμαστε ΠΟΤΕ ξένους επενδυτές για επενδύσεις εσωτερικής κατανάλωσης και όχι μόνο.

            Ας μελετηθούν τα πιο πάνω προσεκτικά από τους αρμόδιους και είναι βέβαιο ότι η Ελλάδα μας θα γίνει πράγματι μια αυτόνομη και δυνατή οικονομικά χώρα.