Η ΛΥΣΗ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΚΡΊΣΗΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΜΑΣ

Γράφει ο
Νίκος Αναγνωστάτος

14-06-2010                                                                 

Ενδέχεται η πρόταση του Μίλτον Φρίντμαν να είναι η εναλλακτική λύση

            Η  ΛΥΣΗ  ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ  ΚΡΊΣΗΣ   ΤΗΣ  ΧΩΡΑΣ  ΜΑΣ

Ως άλλο αυγό του Κολόμπου

            Το πρόβλημα της Ελληνικής οικονομίας, ενδέχεται να μπορεί να αντιμετωπιστεί  με έναν απλούστερο και λιγότερο οδυνηρό τρόπο, ως άλλο αυγό του Κολόμπου, υιοθετώντας μια παλαιότερη πρόταση του Μίλτον Φρίντμαν.

            Ποιοι όμως είναι οι λόγοι που επιβάλουν αναζήτηση εναλλακτικής λύσης, από αυτή που μας επιβάλει η τρόϊκα και ιδιαίτερα το ΔΝΤ, η διεθνής αυτή μάστιγα που ελέγχεται από ιδιώτες διεθνείς τραπεζίτες, οι οποίοι το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι το δικό τους κέρδος και οι οποίοι, σύμφωνα με οικονομικούς αναλυτές, δημιουργούν οι ίδιοι τις συνθήκες (οικονομικές κρίσεις) ανάγκης δανειοδότησης , με τις ντιρεκτίβες που επιβάλουν;

            1.- Η δραματική περιστολή των εισοδημάτων, με ανυπολόγιστες συνέπειες των χαμηλόμισθων και των χαμηλοσυνταξιούχων στο βιοτικό τους επίπεδο.

            2.- Η δυσκολία μέχρι αδυναμία μείωσης του δημοσιονομικού μας ελλείμματος.

            3.- Η αύξηση αντί μείωσης  του δημόσιου χρέους.

            4.- Η αδυναμία ισοσκελισμού του εμπορικού μας ισοζυγίου.

            5.- Η μείωση του τουρισμού, κυρίως λόγω μη ανταγωνιστικών τιμών.

            6.- Η ανεξέλεγκτη αύξηση της ανεργίας.

            7.- Η μείωση των εξαγωγών  με πιθανή αύξηση των εισαγωγών.

            8.- Υποχώρηση της ανάπτυξης με μείωση των επενδύσεων.

            Συμπερασματικά. Οι ντιρεκτίβες της τρόϊκα, πέραν της δραματικής μείωσης του βιοτικού επιπέδου, προβλέπεται μάλλον αδιέξοδη, και οι θυσίες μας και οι συνεπακόλουθες οδύνες, να γίνονται μάλλον επί ματαίω.

            Η εναλλακτική πρόταση, η οποία αν μελετηθεί προσεκτικά και προ πάντων ψύχραιμα και ανεπηρέαστα, ενδέχεται να ανατρέψει ή ακόμη και να αντιστρέψει τις περισσότερες, αν όχι όλες, τις δυσμενείς συνέπειες  της παρούσης διαδικασίας, είναι η ακόλουθη:

            1.- Επαναδιαπραγμάτευση του δημόσιου χρέους, με συνέπεια να μειωθεί γύρω στα 200 δις ευρώ, εκ των οποίων τα 80 δις ευρώ εντός Ελλάδος.

            2.- Έξοδο από το Ευρώ, το οποίο είναι νόμισμα για ισχυρές οικονομίες, αφού δεν μπορούμε ποτέ να αντιμετωπίσουμε επιτυχώς τον ισοσκελισμό  του εμπορικού ισοζυγίου για ευνόητους λόγους.

            3.- Επαναφορά της δραχμής μας, με υποτίμηση τουλάχιστο κατά 30%. Έτσι τα προϊόντα και οι υπηρεσίες μας θα είναι ελκυστικές, με συνέπεια να αυξηθεί ο τουρισμός και οι εξαγωγές μας και μείωση των εισαγωγών.

            4.- Επαναφορά της συναλλαγματικής πολιτικής, σύμφωνα με την οποία οι εισαγωγές προϊόντων και υπηρεσιών θα γίνεται μόνο από όσους διαθέτουν δικό τους συνάλλαγμα, εκτός για εξοπλισμό/τεχνογνωσία επενδυτικών προγραμμάτων.

            5.- και σημαντικότερο, και εδώ έρχεται η πρόταση του διεθνώς αναγνωρισμένου οικονομολόγου Μίλτον Φρίντμαν.

            Θα σταματήσουμε να εκδίδουμε ομόλογα για δανεισμό, αλλά θα εκδίδουμε δραχμές για να καλύπτουμε τα δάνεια και τα ελλείμματα,  δραχμές οι οποίες δεν επιβαρύνονται με τόκους όπως τα ομόλογα, για τα οποία οι εγγυήσεις του δημοσίου είναι οι ίδιες με τις δραχμές. Αυτό το είχε διαπιστώσει και ο Τόμας Έντισον, ο οποίος είπε ότι, αφού τα ομόλογα  εκδίδονται με εγγύηση του δημοσίου και επιβαρύνονται με τόκους,  γιατί να μην εκδίδονται δολάρια τα οποία επίσης έχουν την εγγύηση του δημοσίου αλλά δεν επιβαρύνονται με τόκους.

            Για να αποφευχθεί η κυκλοφορία πληθωριστικού χρήματος, και αυτό είναι μέρος της πρότασης του Μίλτον Φρίντμαν, θα επιβληθεί ταυτόχρονη και αντίστοιχη αύξηση του υποχρεωτικού αποθεματικού των Τραπεζών, έτσι ώστε όσο χρήμα εκδίδεται να απορροφάται από τις Τράπεζες, μέχρι το αποθεματικό να φθάσει στο 100%, χωρίς ποτέ να μπορούν να δανείζουν περισσότερα από τα αποθεματικά τους.

            Το σύστημα αυτό εφάρμοσε επιτυχώς ο Αβραάμ Λίνκολν, όταν τον εκβίαζε η Ομοσπονδιακή Αποθεματική Τράπεζα των ΗΠΑ (FED),  η οποία, ειρήσθω εν παρόδω, δεν είναι ούτε ομοσπονδιακή, ούτε αποθεματική, απλά διότι είναι ιδιωτική με δικαίωμα έκδοσης χρημάτων κατά την κρίση της, και αυτός ήταν και ο λόγος που ο Πρόεδρος Λίνκολν εξέδωσε το δικό του νόμισμα, τα πράσινα δολάρια (greenbacks), και παρόλο που οι θιγμένοι τραπεζίτες τον δολοφόνησαν το 1865, ακολουθήθηκε η δική του πολιτική, και τα greenbacks κυκλοφορούσαν μέχρι το 1994 Παρόμοια τακτική ακολούθησε και ο Πρόεδρος Βενιαμίν Φραγκλίνος κατά την Αμερικανική Επανάσταση, εκδίδοντας το δικό του νόμισμα τα Colonian Script. To πρόβλημα που δημιουργούσαν οι Τραπεζίτες το είχαν διαπιστώσει και υποστήριζαν την έκδοση εθνικού χρήματος οι Πρόεδροι Τζέφερσον, Μάντισον, Τζάκσον, Βαν Μπιούριν και ασφαλώς ο Λίνκολν.

            Κάτι που δεν είναι γνωστό στο ευρύ κοινό, είναι η κυριαρχία των διεθνών τραπεζιτών επί των οικονομιών του πλανήτη ολόκληρου, μέσω των κεντρικών τραπεζών των κρατών που ελέγχουν και δημιουργούν τεχνικές οικονομικές κρίσεις, ακόμη και πολέμους αν χρειαστεί, προκειμένου να κερδίσουν περισσότερα χρήματα, με τη ρύθμιση την ποσότητα του χρήματος που τροφοδοτούν τις αγορές, ερήμην των κυβερνήσεων. Από το 1964 έχουμε ένα τραπεζικό σύστημα που βασίζεται στο χρέος. Σήμερα όλα τα κράτη του πλανήτη μας είναι χρεωμένα με μεγάλα ποσά. Ο Μίλτον Φρίντμαν έκανε την εξής σημαντική παρατήρηση: «Δεν γνωρίζω καμία οικονομική κρίση, σε οιαδήποτε χώρα ή οιοδήποτε χρονικό σημείο, που δεν συνοδεύεται από μεγάλη μείωση του αποθέματος του χρήματος και καμία μείωση του αποθεματικού του χρήματος που δεν συνοδεύεται από μεγάλη οικονομική κρίση». Ο καθηγητής Πανεπιστημίου και τ.Πρόεδρος Τράπεζας Λάρυ Μπέϊτς, είπε ότι «σε περιόδους οικονομικής κρίσης, ο πλούτος δεν καταστρέφεται, αλλάζει μόνο χέρια». 

            Το σύστημα αυτό της έκδοσης δικό του χρήμα ελεύθερο χρέους, εκδίδει εδώ και 200 χρόνια με επιτυχία ένα μικρό νησί στο Αγγλικό κανάλι, το Γκάρεντι, χωρίς να χρωστά τίποτε σε κανέναν και οι κάτοικοι να είναι ευχαριστημένοι και χωρίς προβλήματα. Φαίνεται οι διεθνείς τραπεζίτες ασχολούνται με τα μεγάλα και δυνατά κράτη τα οποία θα τους επιφέρουν μεγάλα κέρδη και δεν ασχολούνται με τα μικρά. Ίσως αυτό να μας προβληματίσει και να σκεφθούμε ότι επειδή και εμείς είμαστε ένα μικρό κράτος, θα μπορούσαμε να πορευτούμε με τη δραχμή μας, ελεύθερη χρέους, χωρίς να μας ενοχλήσει κανείς και να περνάμε καλά με τη δική μας πολιτική και τις δικές μας αποφάσεις.

            Το οικονομικό επιτελείο της Κυβέρνησης και ενδεχομένως σε μια σύσκεψη των αρχηγών των κομμάτων υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, θα πρέπει να μελετηθεί προσεκτικά η περίπτωση να εκδώσουμε δικό μας ελεύθερο χρέους χρήμα και να μπορέσουμε έτσι να ζήσουμε ήσυχα και ανεξάρτητα από κάθε διεθνή επηρεασμό και μακριά από κάθε οικονομική κρίση.