Πύρρειος νίκη η ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου
Πύρρειος νίκη θα αποδειχθεί δυστυχώς η ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου από τη Βουλή, κατά γενικότερη αντίληψη, εκτός ορισμένων «ειδικών», κυρίως στελεχών Τραπεζών και της Τρόικα η οποία μας αντιμετωπίζει ως κοινός τοκογλύφος και όχι ως εταίρος με απόλυτη αλληλεγγύη, όπως θάπρεπε.
Το Μεσοπρόθεσμο, εκτός από θαύμα ή κάποιον από μηχανής Θεό, είναι ακόμη ένα βήμα προς το χείλος του γκρεμού, με την ύφεση να βαθαίνει, περισσότερες επιχειρήσεις να κλείνουν, η ανεργία να μεγαλώνει και γενικότερα η εξαθλίωση των Ελλήνων να επιδεινώνεται, χωρίς να μειώνεται το έλλειμμα κατά τα προσδοκώμενα και το χρέος να εκτοξεύεται σε ύψη που το καθιστούν απολύτως μη διαχειρήσιμο. Είναι τουλάχιστο «περίεργο», πως κανείς μπορεί να περιμένει αύξηση των εσόδων του κράτους από μία αποστεωμένη κοινωνία, κάτι που παραπέμπει στο γάϊδαρο του Χότζα που όταν τον έμαθε να μη τρώει ψόφησε.
Τις πταίει;-για να θυμηθούμε τον Τρικούπη-, είναι το πρώτο ερώτημα και τι μπορεί ή πρέπει να γίνει, είναι το δεύτερο; Στο πρώτο ερώτημα η απάντηση χρειάζεται μεγάλη ανάλυση ως προς τους λόγους και τον τρόπο που οδηγηθήκαμε ως εδώ, συμπεριλαμβανομένης της υπόθεσης αν προγραμματισμένα εξελίχτηκε η τελευταία φάση του φαινομένου. Αν αποκλείσουμε την τελευταία υπόθεση, διότι αλλιώς θα είναι μάταιο να επιζητούμε απάντηση, στο δεύτερο ερώτημα η απάντηση, πέραν του νοικοκυρέματος του δημοσίου που είναι αναγκαίο έτσι κι αλλιώς, θα πρέπει να επικεντρωθούμε στη δομή και λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με προέκταση στην Ευρωζώνη. Με άλλο σκεπτικό και όραμα ξεκίνησε η Ε.Ε., όπως μετεξελίχτηκε η Ε.Ο.Κ. και το μέγα ερώτημα για την ανάγκη και τους λόγους που δημιουργήθηκε η Ευρωζώνη.
Η έννοια της Ενωμένης Ευρώπης, όπως την ονειρεύτηκε ο Ζαν Μονέ δια της διακήρυξης Σουμάν και καμάρωνε ο Κων/νος Καραμανλής όταν κατόρθωσε να μας εντάξει στο club των ισχυρών, κυρίως για την ασφάλειά μας, ήταν μια μορφή ενωμένων κρατών, με κοινή πολιτική και οικονομική ενοποίηση, με κοινή εξωτερική πολιτική και ενιαία προστασία των κρατών μελών και των συνόρων τους.
Αντί αυτού παρέμεινε μια κοινή αγορά με ελεύθερη διακίνηση των προϊόντων τους, επ’ ωφελεία ΜΟΝΟ των ισχυρών και σε βάρος των αδυνάτων. Αυτό επιβεβαιώνεται με την άκαιρη και άσκεφτη ένταξη των υπό πτώχευση πρώην ανατολικών κρατών, ως μία μεγάλη αγορά και μόνο και τη δημιουργία της Ευρωζώνης, μιας de facto Ευρώπης δύο ταχυτήτων.
Όχι μόνο δεν υπάρχει ενιαία οικονομική πολιτική, ούτε καν ενιαία εξωτερική πολιτική, παρόλο που υπάρχει υπουργός εξωτερικών, αλλά αντιθέτως σε πολλές περιπτώσεις συμπλέουν με την Τουρκία σε βάρος της Ελλάδας και ακόμη αντί να γνωστοποιήσουν στην Τουρκία ότι στην επεκτατική της πολιτική έχει να κάνει με ολόκληρη την Ε.Ε., και όχι να αναγκαζόμαστε να ξοδεύουμε το 5% του ΑΕΠ μας για αμυντικούς εξοπλισμούς, τους οποίους εν πολλοίς – τι τραγικό και οξύμωρο αλήθεια- μας πουλούν οι ισχυροί της Ευρώπης, αυξάνοντας έτσι το χρέος μας, για το οποίο μας ψέγουν τώρα και μας ζητούν να ξεπουλήσουμε τα χρυσαφικά μας για την αποπληρωμή του, με εξευτελιστικούς για μας όρους. Είναι αυτή η Ευρωπαϊκή Ένωση που ονειρευτήκαμε; Είναι αυτή η Ε.Ε. από την οποία περιμέναμε στήριξη αλληλεγγύης και συμπαράστασης; Είναι αυτή η Ευρωπαϊκή ‘Ένωση για την οποία κόπτονται οι 11 τελευταίοι καθηγητάδες, μετά τους 32 προηγούμενους; Ασφαλώς ΟΧΙ!
Το δέον γενέσθαι; Πρώτο και κύριο, να επισημάνουμε και τονίσουμε στους επικεφαλής της Ευρωζώνης την παθογένεια αυτή της Ε.Ε., τους λανθασμένους χειρισμούς και αντίθετους με τους σκοπούς και προορισμό της. Η παγκόσμια οικονομική κρίση, από όποιους και για όποιους λόγους και αν δημιουργήθηκε και όπως και αν εξελίχτηκε, απλά αποκάλυψε την γύμνια της Ε.Ε. στους θεσμούς και μορφή τους και επιβεβαίωσε την απώτερη σκέψη των ισχυρών, για μια ελεύθερη αγορά των προϊόντων τους και τίποτε περισσότερο. Δεύτερο να τους ζητήσουμε και να απαιτήσουμε να ενεργήσουν ως Ευρωπαϊκή Ένωση, συμπληρώνοντας αν χρειαστεί τη συνθήκη του Μάστριχ, και όχι ο καθένας να βγάζει την ουρά του έξω, όπως η Φιλανδία να ζητά εγγυήσεις, η νεοφερμένη Πολωνία να κοκορεύεται, η Γερμανία να επικαλείται την δυσαρέσκεια των Γερμανών και το Συνταγματικό Δικαστήριο, κ.ο.κ. Τρίτο να ζητήσουμε να προσαρμόσουν τους νόμους και τα συντάγματά τους σύμφωνα με τους σκοπούς και τον προορισμό της Ε.Ε., όπως οι ίδιοι ζητούν να το κάνουμε εμείς.
Η επιβεβλημένη και αρμόζουσα στάση της Ε.Ε. στην προκειμένη περίπτωση, για να λυθούν όλα τα προβλήματα χρέους αυτοστιγμεί, πρέπει να είναι η ακόλουθη, ιδιαίτερα αν διαγνωστεί ότι το Ευρώ είναι ο στόχος: Η Ε.Κ.Τ. να αναλάβει ΟΛΑ ΤΑ ΔΑΝΕΙΑ όλων των κρατών μελών της Ευρωζώνης και η ίδια η ΕΚΤ να κρίνει αν πρέπει και πόσο να κουρευτούν για λογαριασμό της αυτά τα δάνεια, αποκλείοντας έτσι την όποια χρεοκοπία για καμία χώρα, εξοβελίζοντας έτσι τα CDS. Η ΕΚΤ να χρεώνει το κάθε κράτος με επιτόκιο 1%, όπως δανείζει τις Τράπεζες και να ρυθμιστεί η αποπληρωμή τους ΜΟΝΟ ΟΤΑΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΘΕΙ ΠΡΩΤΟΓΕΝΕΣ ΠΛΕΟΝΑΣΜΑ από κάθε κράτος που θα χρωστάει, σε συνδυασμό με την επόμενη σκέψη.
Αυτή θα είναι και η κατάλληλη στιγμή να επιτευχθεί η ολοκλήρωση της Ε.Ε., που ουδέποτε προχώρησε, να εφαρμοστεί μια ενιαία οικονομική πολιτική, ώστε να ορθολογικοποιηθούν οι δαπάνες κάθε κράτους μέλους και να επιτευχθεί η ανάπτυξη, με τα ανάλογα και κατάλληλα κίνητρα και αντικίνητρα, για μια ουσιαστική και ενιαία πρόοδο, ανάπτυξη και επιβίωση του Ευρώ και της Ε.Ε., που κινδυνεύουν αμφότερα. Χωρίς Μνημόνια, Μεσοπρόθεσμα και παρόμοια καταπιεστικά, αδιέξοδα και προ πάντων αναποτελεσματικά συστήματα και συνταγές.
Αν όλα αυτά δεν τα αντιλαμβάνονται οι «ιθύνοντες» της Ευρωζώνης και δεν διατίθενται να τα ακολουθήσουν, ΕΜΕΙΣ ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΘΕΣΗ ΣΕ ΜΙΑ ΤΕΤΟΙΑ ΕΥΡΩΖΩΝΗ, Όπως και αν αποκληθούν οι συνέπειες και όποια επακόλουθα και αν επισυμβούν. ΘΑ ΕΧΟΥΜΕ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟ ΤΗΝ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΜΑΣ.
Γράφει ο
Νίκος Αναγνωστάτος
5.7.2011
Το Μεσοπρόθεσμο, εκτός από θαύμα ή κάποιον από μηχανής Θεό, είναι ακόμη ένα βήμα προς το χείλος του γκρεμού, με την ύφεση να βαθαίνει, περισσότερες επιχειρήσεις να κλείνουν, η ανεργία να μεγαλώνει και γενικότερα η εξαθλίωση των Ελλήνων να επιδεινώνεται, χωρίς να μειώνεται το έλλειμμα κατά τα προσδοκώμενα και το χρέος να εκτοξεύεται σε ύψη που το καθιστούν απολύτως μη διαχειρήσιμο. Είναι τουλάχιστο «περίεργο», πως κανείς μπορεί να περιμένει αύξηση των εσόδων του κράτους από μία αποστεωμένη κοινωνία, κάτι που παραπέμπει στο γάϊδαρο του Χότζα που όταν τον έμαθε να μη τρώει ψόφησε.
Τις πταίει;-για να θυμηθούμε τον Τρικούπη-, είναι το πρώτο ερώτημα και τι μπορεί ή πρέπει να γίνει, είναι το δεύτερο; Στο πρώτο ερώτημα η απάντηση χρειάζεται μεγάλη ανάλυση ως προς τους λόγους και τον τρόπο που οδηγηθήκαμε ως εδώ, συμπεριλαμβανομένης της υπόθεσης αν προγραμματισμένα εξελίχτηκε η τελευταία φάση του φαινομένου. Αν αποκλείσουμε την τελευταία υπόθεση, διότι αλλιώς θα είναι μάταιο να επιζητούμε απάντηση, στο δεύτερο ερώτημα η απάντηση, πέραν του νοικοκυρέματος του δημοσίου που είναι αναγκαίο έτσι κι αλλιώς, θα πρέπει να επικεντρωθούμε στη δομή και λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με προέκταση στην Ευρωζώνη. Με άλλο σκεπτικό και όραμα ξεκίνησε η Ε.Ε., όπως μετεξελίχτηκε η Ε.Ο.Κ. και το μέγα ερώτημα για την ανάγκη και τους λόγους που δημιουργήθηκε η Ευρωζώνη.
Η έννοια της Ενωμένης Ευρώπης, όπως την ονειρεύτηκε ο Ζαν Μονέ δια της διακήρυξης Σουμάν και καμάρωνε ο Κων/νος Καραμανλής όταν κατόρθωσε να μας εντάξει στο club των ισχυρών, κυρίως για την ασφάλειά μας, ήταν μια μορφή ενωμένων κρατών, με κοινή πολιτική και οικονομική ενοποίηση, με κοινή εξωτερική πολιτική και ενιαία προστασία των κρατών μελών και των συνόρων τους.
Αντί αυτού παρέμεινε μια κοινή αγορά με ελεύθερη διακίνηση των προϊόντων τους, επ’ ωφελεία ΜΟΝΟ των ισχυρών και σε βάρος των αδυνάτων. Αυτό επιβεβαιώνεται με την άκαιρη και άσκεφτη ένταξη των υπό πτώχευση πρώην ανατολικών κρατών, ως μία μεγάλη αγορά και μόνο και τη δημιουργία της Ευρωζώνης, μιας de facto Ευρώπης δύο ταχυτήτων.
Όχι μόνο δεν υπάρχει ενιαία οικονομική πολιτική, ούτε καν ενιαία εξωτερική πολιτική, παρόλο που υπάρχει υπουργός εξωτερικών, αλλά αντιθέτως σε πολλές περιπτώσεις συμπλέουν με την Τουρκία σε βάρος της Ελλάδας και ακόμη αντί να γνωστοποιήσουν στην Τουρκία ότι στην επεκτατική της πολιτική έχει να κάνει με ολόκληρη την Ε.Ε., και όχι να αναγκαζόμαστε να ξοδεύουμε το 5% του ΑΕΠ μας για αμυντικούς εξοπλισμούς, τους οποίους εν πολλοίς – τι τραγικό και οξύμωρο αλήθεια- μας πουλούν οι ισχυροί της Ευρώπης, αυξάνοντας έτσι το χρέος μας, για το οποίο μας ψέγουν τώρα και μας ζητούν να ξεπουλήσουμε τα χρυσαφικά μας για την αποπληρωμή του, με εξευτελιστικούς για μας όρους. Είναι αυτή η Ευρωπαϊκή Ένωση που ονειρευτήκαμε; Είναι αυτή η Ε.Ε. από την οποία περιμέναμε στήριξη αλληλεγγύης και συμπαράστασης; Είναι αυτή η Ευρωπαϊκή ‘Ένωση για την οποία κόπτονται οι 11 τελευταίοι καθηγητάδες, μετά τους 32 προηγούμενους; Ασφαλώς ΟΧΙ!
Το δέον γενέσθαι; Πρώτο και κύριο, να επισημάνουμε και τονίσουμε στους επικεφαλής της Ευρωζώνης την παθογένεια αυτή της Ε.Ε., τους λανθασμένους χειρισμούς και αντίθετους με τους σκοπούς και προορισμό της. Η παγκόσμια οικονομική κρίση, από όποιους και για όποιους λόγους και αν δημιουργήθηκε και όπως και αν εξελίχτηκε, απλά αποκάλυψε την γύμνια της Ε.Ε. στους θεσμούς και μορφή τους και επιβεβαίωσε την απώτερη σκέψη των ισχυρών, για μια ελεύθερη αγορά των προϊόντων τους και τίποτε περισσότερο. Δεύτερο να τους ζητήσουμε και να απαιτήσουμε να ενεργήσουν ως Ευρωπαϊκή Ένωση, συμπληρώνοντας αν χρειαστεί τη συνθήκη του Μάστριχ, και όχι ο καθένας να βγάζει την ουρά του έξω, όπως η Φιλανδία να ζητά εγγυήσεις, η νεοφερμένη Πολωνία να κοκορεύεται, η Γερμανία να επικαλείται την δυσαρέσκεια των Γερμανών και το Συνταγματικό Δικαστήριο, κ.ο.κ. Τρίτο να ζητήσουμε να προσαρμόσουν τους νόμους και τα συντάγματά τους σύμφωνα με τους σκοπούς και τον προορισμό της Ε.Ε., όπως οι ίδιοι ζητούν να το κάνουμε εμείς.
Η επιβεβλημένη και αρμόζουσα στάση της Ε.Ε. στην προκειμένη περίπτωση, για να λυθούν όλα τα προβλήματα χρέους αυτοστιγμεί, πρέπει να είναι η ακόλουθη, ιδιαίτερα αν διαγνωστεί ότι το Ευρώ είναι ο στόχος: Η Ε.Κ.Τ. να αναλάβει ΟΛΑ ΤΑ ΔΑΝΕΙΑ όλων των κρατών μελών της Ευρωζώνης και η ίδια η ΕΚΤ να κρίνει αν πρέπει και πόσο να κουρευτούν για λογαριασμό της αυτά τα δάνεια, αποκλείοντας έτσι την όποια χρεοκοπία για καμία χώρα, εξοβελίζοντας έτσι τα CDS. Η ΕΚΤ να χρεώνει το κάθε κράτος με επιτόκιο 1%, όπως δανείζει τις Τράπεζες και να ρυθμιστεί η αποπληρωμή τους ΜΟΝΟ ΟΤΑΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΘΕΙ ΠΡΩΤΟΓΕΝΕΣ ΠΛΕΟΝΑΣΜΑ από κάθε κράτος που θα χρωστάει, σε συνδυασμό με την επόμενη σκέψη.
Αυτή θα είναι και η κατάλληλη στιγμή να επιτευχθεί η ολοκλήρωση της Ε.Ε., που ουδέποτε προχώρησε, να εφαρμοστεί μια ενιαία οικονομική πολιτική, ώστε να ορθολογικοποιηθούν οι δαπάνες κάθε κράτους μέλους και να επιτευχθεί η ανάπτυξη, με τα ανάλογα και κατάλληλα κίνητρα και αντικίνητρα, για μια ουσιαστική και ενιαία πρόοδο, ανάπτυξη και επιβίωση του Ευρώ και της Ε.Ε., που κινδυνεύουν αμφότερα. Χωρίς Μνημόνια, Μεσοπρόθεσμα και παρόμοια καταπιεστικά, αδιέξοδα και προ πάντων αναποτελεσματικά συστήματα και συνταγές.
Αν όλα αυτά δεν τα αντιλαμβάνονται οι «ιθύνοντες» της Ευρωζώνης και δεν διατίθενται να τα ακολουθήσουν, ΕΜΕΙΣ ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΘΕΣΗ ΣΕ ΜΙΑ ΤΕΤΟΙΑ ΕΥΡΩΖΩΝΗ, Όπως και αν αποκληθούν οι συνέπειες και όποια επακόλουθα και αν επισυμβούν. ΘΑ ΕΧΟΥΜΕ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟ ΤΗΝ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΜΑΣ.
No comments:
Post a Comment