Απομάκρυνση από την Ευρωζώνη για να αποφύγουμε την καταιγίδα
Γράφει ο
Νίκος Αναγνωστάτος5.5.2011
Οι «αγορές» όπως λένε, οι «Διεθνείς Τραπεζίτες» όπως λέω εγώ, δεν χρειάζονται ούτε διαρροές ούτε «δηλώσεις» περί αναδιάρθρωσης για να διαγνώσουν τα γενόμενα και να ενεργήσουν αναλόγως. Γνωρίζουν πολύ καλά τι συμβαίνει και τι πρόκειται να συμβεί και απλά εφαρμόζουν το σχέδιό τους με τις εμφανιζόμενες αφορμές. Ο δικός μου ισχυρισμός είναι ότι είναι αυτοί οι ίδιοι οι «Διεθνείς Τραπεζίτες» που ρυθμίζουν την διεθνή οικονομική κατάσταση και προκαλούν τις κρίσεις, αλλά και τις ανακάμψεις, όταν επιτύχουν το στόχο τους και τούτο πάρα πολύ απλά.
Διοχετεύουν φθηνό χρήμα στην αγορά, προκαλούν έτσι υπερκατανάλωση και στο τέλος είναι όλοι καταχρεωμένοι. Τότε αποσύρουν το χρήμα από την αγορά, επέρχεται η κρίση και όλοι πλέον είναι υποχείριοι των δανειστών τους, δηλαδή τελικά των Διεθνών Τραπεζιτών. Στόχος τους είναι πάντοτε η μεγιστοποίηση του κέρδους, με αφορμή αυτή τη φορά τη διάλυση της Ευρωζώνης και κατάργηση του Ευρώ και από ό,τι διαφαίνεται θα το πετύχουν αργά ή γρήγορα. Άλλωστε ποτέ δεν βιάζονται.
Η Ευρωζώνη από την πλευρά της, είτε ανυποψίαστη, είτε ασυνεννόητη, προσφέρεται ως εύκολη λεία, διότι κάνει ό,τι μπορεί για να διευκολύνει την προσπάθεια αυτή των Διεθνών Τραπεζιτών, ενδιαφερόμενοι ο καθένας για την πάρτη τους και όχι συλλογικά όπως θάπρεπε. Η Μέρκελ ως κρυφός της πόθος, ενώ οι Φιλανδία και Αυστρία με χονδροειδή και αντιευρωπαϊκό τρόπο. Η Αγγλία καραδοκεί ως αλεπού, η δε Γαλλία να ισορροπεί ως σχοινοβάτης, με γνώμονα τις Προεδρικές εκλογές.
Για τη διεμβόλιση της Ευρωζώνης το σχέδιο ήταν να «κτυπήσουν» την Ισπανία, ως αδύναμη οικονομία αλλά μεγάλη χώρα για αποτελεσματικότερη αρχή. Όμως προσφερθήκαμε εμείς, αλλά ακολούθησαν η Ιρλανδία και Πορτογαλία και έπεται η Ισπανία. Είναι δύσκολο να ξεφύγει κανείς από τα δόντια τους όταν το βάλουν στόχο, χωρίς μελετημένη και συλλογική αντιμετώπιση, έχοντας διαγνώσει τον «εχθρό» και τον εξ αυτού κίνδυνο.
Στο μεγάλο αυτό «κόλπο» κινδυνεύουμε να παρασυρθούμε στις συνέπειες της επερχόμενης καταιγίδας και θα πρέπει το γρηγορότερο να λάβουμε σοβαρές αποφάσεις για να αποφύγουμε την περιπέτεια. Ένας τρόπος υπάρχει! Να κάνουμε το μεγάλο άλμα για να απομακρυνθούμε από το επίκεντρο του κινδύνου, αποχωρώντας από το Ευρώ, πριν καταρρεύσει και μας παρασύρει στον γκρεμό και να αποφασίσουμε να επιβιώσουμε μόνοι μας, παίρνοντας όλες τις αναγκαίες αποφάσεις για τα χρέη μας, όπως έχουν αναλυθεί σε προηγούμενα σημειώματα και προγραμματίζοντας τη ζωή μας μετρημένα και νοικοκυρεμένα πλέον, μακριά από τις «αγορές» και ξένες εξαρτήσεις κάθε είδους. Η προσδοκία στηρίζεται στο γεγονός ότι μια μικρή χώρα σαν εμάς δεν δημιουργούμε προβλήματα στους κυρίαρχους αυτούς και ρυθμιστές της παγκόσμιας οικονομίας.
Σε επόμενο σημείωμα θα αναλυθούν επακριβώς οι λεπτομέρειες για μια επιτυχή αντιμετώπιση των οικονομικών της χώρας μας, που θα είναι πολύ καλύτερα από αυτά που συνθλίβουν και εξουθενώνουν τώρα τον Έλληνα.
Διοχετεύουν φθηνό χρήμα στην αγορά, προκαλούν έτσι υπερκατανάλωση και στο τέλος είναι όλοι καταχρεωμένοι. Τότε αποσύρουν το χρήμα από την αγορά, επέρχεται η κρίση και όλοι πλέον είναι υποχείριοι των δανειστών τους, δηλαδή τελικά των Διεθνών Τραπεζιτών. Στόχος τους είναι πάντοτε η μεγιστοποίηση του κέρδους, με αφορμή αυτή τη φορά τη διάλυση της Ευρωζώνης και κατάργηση του Ευρώ και από ό,τι διαφαίνεται θα το πετύχουν αργά ή γρήγορα. Άλλωστε ποτέ δεν βιάζονται.
Η Ευρωζώνη από την πλευρά της, είτε ανυποψίαστη, είτε ασυνεννόητη, προσφέρεται ως εύκολη λεία, διότι κάνει ό,τι μπορεί για να διευκολύνει την προσπάθεια αυτή των Διεθνών Τραπεζιτών, ενδιαφερόμενοι ο καθένας για την πάρτη τους και όχι συλλογικά όπως θάπρεπε. Η Μέρκελ ως κρυφός της πόθος, ενώ οι Φιλανδία και Αυστρία με χονδροειδή και αντιευρωπαϊκό τρόπο. Η Αγγλία καραδοκεί ως αλεπού, η δε Γαλλία να ισορροπεί ως σχοινοβάτης, με γνώμονα τις Προεδρικές εκλογές.
Για τη διεμβόλιση της Ευρωζώνης το σχέδιο ήταν να «κτυπήσουν» την Ισπανία, ως αδύναμη οικονομία αλλά μεγάλη χώρα για αποτελεσματικότερη αρχή. Όμως προσφερθήκαμε εμείς, αλλά ακολούθησαν η Ιρλανδία και Πορτογαλία και έπεται η Ισπανία. Είναι δύσκολο να ξεφύγει κανείς από τα δόντια τους όταν το βάλουν στόχο, χωρίς μελετημένη και συλλογική αντιμετώπιση, έχοντας διαγνώσει τον «εχθρό» και τον εξ αυτού κίνδυνο.
Στο μεγάλο αυτό «κόλπο» κινδυνεύουμε να παρασυρθούμε στις συνέπειες της επερχόμενης καταιγίδας και θα πρέπει το γρηγορότερο να λάβουμε σοβαρές αποφάσεις για να αποφύγουμε την περιπέτεια. Ένας τρόπος υπάρχει! Να κάνουμε το μεγάλο άλμα για να απομακρυνθούμε από το επίκεντρο του κινδύνου, αποχωρώντας από το Ευρώ, πριν καταρρεύσει και μας παρασύρει στον γκρεμό και να αποφασίσουμε να επιβιώσουμε μόνοι μας, παίρνοντας όλες τις αναγκαίες αποφάσεις για τα χρέη μας, όπως έχουν αναλυθεί σε προηγούμενα σημειώματα και προγραμματίζοντας τη ζωή μας μετρημένα και νοικοκυρεμένα πλέον, μακριά από τις «αγορές» και ξένες εξαρτήσεις κάθε είδους. Η προσδοκία στηρίζεται στο γεγονός ότι μια μικρή χώρα σαν εμάς δεν δημιουργούμε προβλήματα στους κυρίαρχους αυτούς και ρυθμιστές της παγκόσμιας οικονομίας.
Σε επόμενο σημείωμα θα αναλυθούν επακριβώς οι λεπτομέρειες για μια επιτυχή αντιμετώπιση των οικονομικών της χώρας μας, που θα είναι πολύ καλύτερα από αυτά που συνθλίβουν και εξουθενώνουν τώρα τον Έλληνα.
No comments:
Post a Comment