Η ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΕΝΩΣΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΝΩΣΗ

Γράφει
Νίκος Αναγνωστάτο

 01 Νοεμβρίου 2010                                   

Η ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΕΝΩΣΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΝΩΣΗ

            Η κρίση έχει πλήξει και την λεγόμενη Ευρωπαϊκή ΄Ενωση. Συζητήσεις επί συζητήσεων και συσκέψεις επί συσκέψεων προσπαθούν να επιλύσουν τα προβλήματα που αποκάλυψε η οικονομική κρίση. Το πρώτο συμπέρασμα που βγαίνει μέχρις ώρας είναι ότι η Ε.Ε. δεν είναι καθόλου Ένωση.

            Ο αείμνηστος Κων/νος Καραμανλής που κατόρθωσε με το αδιαμφισβήτητο πολιτικό του κύρος και την ισχυρή πολιτική του προσωπικότητα, να γίνουμε δεκτοί στην τότε ΕΟΚ, πίστεψε στην ιδέα της ενωμένης Ευρώπης, την Ευρώπη της αλληλεγγύης, την Ευρώπη με κοινή ανάπτυξη και κοινά προβλήματα, ακόμη και με κοινά σύνορα και την προστασία αυτών από την Ευρώπη.

            Οποία απογοήτευση! Τίποτε από όλα αυτά! Στενά οικονομικά και άλλα συμφέροντα των ισχυρών κρατών και κυρίως της Γερμανίας και τίποτε περισσότερο. Το δε κοινό νόμισμα το Ευρώ, αυτό και αν είναι μια ουτοπία και επιβεβαίωση των ιδιοτελών συμφερόντων επισήμως πλέον, αφού χώρισε την Ευρώπη σε πρώτης και δεύτερης κατηγορίας κράτη.

            Σε μια Ευρώπη που ακόμη ο ένας υποβλέπει τον άλλο, σε μια Ευρώπη που προσέχουν περισσότερο την Τουρκία από τα μέλη της την Ελλάδα και την Κύπρο και συζητά μαζί της για ένταξη, όταν δεν έχει αναγνωρίσει την Κύπρο μέλος της Ε.Ε. Τι άλλο παρά στενά οικονομικά συμφέροντα εξυπηρετεί η ένταξη των κρατών της Βαλτικής, της Βουλγαρίας και Ρουμανίας, όπως και της Ουγγαρίας και της Τσεχοσλοβακίας, αφού εξαθλιωμένα οικονομικά όπως είναι, δεν έχουν να προσφέρουν τίποτε στην Ε.Ε., πέραν της κατανάλωσης Ευρωπαϊκών και κυρίως Γερμανικών προϊόντων;

            Όμως εμείς και οι άλλες αδύνατες χώρες, αλλά και όσες πιστεύουν στην Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, γιατί έπεσαν στην παγίδα και δεν αντέδρασαν όπως όφειλαν; Δεν αντιλήφθησαν ότι δυσχεραίνεται ακόμη περισσότερο η ολοκλήρωση της ενωμένης Ευρώπης και θάπρεπε να το βροντοφωνάξουν, τόσο για  να αποτρέψουν αυτές τις εντάξεις που μόνο προβλήματα θα κόμιζαν στην Ευρώπη, αλλά και για να επαναφέρουν όλες τις χώρες στην εμβάθυνσης της Ε.Ε., πριν οποιαδήποτε διεύρυνση;

            Αντί λοιπόν να εμφανιζόμαστε στην Ευρώπη παράκλητοι και παρίες, θάπρεπε να σηκώσουμε το ανάστημά μας και να απαιτήσουμε την αυτονόητη αλληλεγγύη και συμπαράσταση και να ζητήσουμε, μεταξύ άλλων, να αναλάβουν την φύλαξη των συνόρων μας ως σύνορα της Ευρώπης, αντί να μας κάνουν ντα-ντα γιατί δυσκολευόμαστε να ξεπληρώσουμε τα δάνεια που μας έδωσαν για να αγοράσουμε από τους ίδιους τους πανάκριβους αμυντικούς εξοπλισμούς . Έτσι και η Τουρκία θα έπαυε να κάνει το παλικαράκι και το casus belli θα εξέλειπε αυτομάτως.

            Για τέτοιες ρηξικέλευθες και αποφασιστικές ενέργειες χρειάζεται ισχυρός ηγέτης. Ζητείται ηγέτης! Όποιος πιστεύει στις ηγετικές του ικανότητες, ιδού η Ρόδος ιδού και το πήδημα!